RECENSIE: The Analogues - The White Album Live In Liverpool

White Album
2019-02-16 ”Waarom zou ik een album willen van een band die tot in perfectie de muziek van The Beatles speelt? Dan kan ik beter gewoon The Beatles opzetten.” The Analogues had net het publiek met hun interpretatie van The White Album totaal omver geblazen, maar om daar dan ook nog een album van te kopen? Nee, uw recensent wilde er niet aan… Een paar weken later, een documentaire over The Analogues, in het teken van hun optreden in de geboortestad van de Fab Four, Liverpool. Op de prestigieuze Beatlesweek mocht The Analogues voor 1700 kritische Beatlesfans van over de wereld, The White Album ten gehore brengen in het fraaie Liverpool Philarmonic Hall. Ga er maar aan staan.

Nu wordt het interessant, want dat concert werd opgenomen en de band brengt het overgrote deel daarvan, naast een enkeling van de dertig tracks van het concert in Chassé Breda, uit op een dubbel-LP. Op The White Album Live In Liverpool laat de band horen hoe ontzettend goed het in staat is om muziek van The Beatles te vatten, die de band zelf nooit live heeft uitgevoerd. Bedenk daar nog even bij dat The White Album door zijn grote diversiteit wordt gezien als het meest complexe album van The Beatles.

Deze liveregistratie staat als een huis. Neem de gitaarsolo van Jac Bico op ‘While My Guitar Gently Weeps’. Die doet niet onder voor het origineel en als je je ogen dicht doet, is het echt alsof je naar Eric Clapton hoort. Dat voelt ook het publiek dat na afloop uitbundig applaudisseert. Zelfs voor het onverklaarbare ‘Revolution 9’ heeft de band zich er niet gemakkelijk vanaf gemaakt. Naast het maken van een bijbehorende film, is de geluidscollage volledig opnieuw opgenomen. En of je, net als velen met je, het origineel op de plaat skipt, het is bewonderenswaardig dat de band het ook hier op kan brengen om het stuk zo specifiek te benaderen.

Zoals gezegd is The White Album een diverse plaat. The Analogues gaat zorgvuldig en gedetailleerd om met de genres en complexiteit. Zo komt het Amerikaanse accent terug bij ‘Rocky Racoon’ en is de countryfiddle op ‘Don`t Pass Me By’ treffend. Regelmatig kennen de interpretaties een benadering die op het enge af is. Bijvoorbeeld bij de meerstemmige zang van ‘I Will’, of ‘Julia’. Voor de heftigste rocktrack uit het oeuvre, ‘Helter Skelter’, heeft de band Navarone-zanger Merijn van Haren gevraagd en die zet een uitstekend schreeuwende Paul McCartney neer, terwijl Felix Maginn een overtuigende versie van een ingetogen Ringo Starr neerzet op afsluiter ‘Good Night’. Dat overtuigen geldt ook voor Diederik Nomden zijn versie van ‘Blackbird’.

Hoewel The Analogues een tributeband is, doe je de heren met die term tekort. Daarvoor is de aanpak van The Analogues te gedetailleerd, te professioneel en simpelweg uniek. Dat blijkt wel uit reacties van mensen die met The Beatles hebben samengewerkt, maar zeker ook die van de doorgewinterde fans. Daarom is het terecht dat de naam van The Analogues in enkele jaren is uitgegroeid van een lopend vuurtje tot een uitslaande brand. Op naar Abbey Road!
Recensent:Ruud de Zwart Artiest:The Analogues Label:Decca
Resist

Within Temptation - ResistNa vijf jaar een pauze van elkaar is een van Nederlands bekendste bands weer...

Skins

XXXTENTACION - Skins Twee albums uitbrengen in één jaar. Dat getuigt van een enorme...

ZOEKEN IN CD-RECENSIES

 

OF SELECTEER OP GENRE, ARTIEST, LABEL, RECENSENT