Op hun tweede album Someday Tomorrow Maybe besteden ze meer aandacht aan hun liefde voor films. Al vanaf het eerste nummer 'Echoes' is dit duidelijk. Het duo, versterkt met Mati Gilad op bas, Ran Gil op synthesizers en Dekel Dvir op drums, laat een opzwepende western-sfeer horen waar de luisteraar in meegezogen wordt. Het Lana Del Rey-achtige ‘Like In The Movies’ spreekt voor zich. Dat (stem)geluid komt terug in ‘Give Me Some Time’, welke doet denken aan een Aziatische Ennio Morricone film, als die zou bestaan.
Een andere inspiratiebron, Sufjan Stevens, horen we ook meerdere keren terug op het album. Zo horen we zijn invloed op ‘What Am I’ en vooral op ‘Stranger In The Subway’, wat door de akoestische gitaar en snelle piano als één van de beste nummers kan worden beschouwd. Ook ‘Four Long Reasons’ ademt eenzelfde sfeer uit; dit is een prachtig gezongen ballade waar Cohen laat horen wat zij in haar mars heeft.
Wat het album interessant maakt is dat de band thema’s van een aantal nummers laat terugkomen. Zo worden de strings van ‘Darkest Hour’ (wat klinkt als een jaren zestig filmtune) gebruikt in het instrumentale ‘In The Morning’. Niet vreemd, aangezien die tekst steeds wordt herhaald in het nummer. Afsluiter ‘Where Are You Tonight’ is een reprise van opener ‘Echoes’ en zo is de cirkel weer rond.
Het tweede album van Lola Marsh laat een volwassen geluid horen, al lijkt het duo nog niet helemaal te weten welke muzikale richting ze op wil gaan. Gebruikmakend van filmthema’s en leunend op een aantal bewonderde artiesten, lijkt vooralsnog niet voldoende om een nieuw publiek te vinden. Dit is geen onaardige plaat, maar het is simpelweg niet bijzonder genoeg. Misschien een volgende keer beter...?
HMLTD - West Of EdenElke grote beschaving is gedoemd ten onder te gaan, gelijk het machtige...
Eva van Manen - Politiek & Liefde Neem het woord politiek in de mond en het gros van de mensen haakt af. Het is...