Worlds Apart, de opvolger van debuutalbum Nothing Matters (2014), is het eerste dat met deze complete bezetting tot stand is gekomen. En dat maakt een wereld van verschil. Dit album is consistenter en steviger. Traditioneler ook wel. Nummers waar de synthesizer een hoofdrol heeft zijn er eigenlijk niet meer. Af en toe neigt het zelfs naar klassieke hardrock. De gepassioneerde zang van Sven Vande Neste op de eigenlijke openingstrack ‘Hourglass’ weet meteen te overtuigen. In ‘High Tide’ laat hij horen dat hij ook zacht en ingetogen kan zingen. ‘Fate’ doet door de vervormde gitaar, de zang en de rustigere break denken aan werk van Soundgarden. Met ‘The Fall Of Mark E. Smith’ brengen zij een ode aan de jonggestorven oprichter en zanger van The Fall. De afwisseling tussen snellere en rustigere nummers is verder mooi gebalanceerd.
This Can Hurt werd vaak met Nine Inch Nails vergeleken. Zo vaak zelfs, dat ze tegenwoordig ook een cover van ‘Every Day is Exactly The Same’ in hun optredens hebben zitten. Als je met zulke grootheden vergeleken wordt, steek je meestal maar bleekjes af. Maar deze band uit Gent komt er zonder kleerscheuren van af. De kwaliteit van hun spel en composities is ook anderen opgevallen. De mannen hebben zich met dit album in de kijkerd gespeeld van het Engelse label Glasstone Records, waar bijvoorbeeld Peter Hook (Joy Division/New Order) ook zit. This Can Hurt opereert op het snijvlak van metal, wave, industrial en gothic. Dat komt omdat zij zich geen bal aantrekken van structuren en genres. En dat levert een lekker album op dat van het begin tot het einde weet te boeien. Dit is dus hoe Industrial Post Wave klinkt.
ODELION ORCHESTRA - Northern LightsMargriet Sjoerdsma bracht vorig jaar onder pseudoniem Odelion een gelijknamig...
Maidstone - The Tree Of Life Maidstone is een (hard)rockband uit de omgeving van Utrecht. De volledig...