De populariteit van muziekgenres is ontegenzeggelijk cyclisch. Muzikanten van alle generaties grijpen terug naar muziekstromingen, meestal als een tegengeluid voor wat er dat moment overheersend is. Niet zelden vinden zij dan een generatie die dat oorspronkelijke werk niet kent en het ‘nieuwe’ omarmt. The Dream Syndicate deed dat door begin jaren tachtig de punkrock op te fleuren met melodische invloeden uit de sixties. Eind jaren tachtig brak die sound via The Bangles en R.E.M. door tot de mainstream.
En kennelijk is de tijd weer rijp voor een dergelijk klassiek rockgeluid. Mogelijk als reactie op de hype van het eighties synthesizergeluid. Zo kan The Dream Syndicate, naast fans van het eerste uur, mogelijk ook jongere generaties boeien. Alleen is hun geluid dit keer niet meer vernieuwend. Je hoort alle inspiratiebronnen van toen weer terug. Zo waart in ‘Hard To Say Goodbye’ de geest van Lou Reed rond en is hekkensluiter ‘Straight Lines’ duidelijk beïnvloed door het orgelwerk van Ray Manzarek van The Doors. De band klinkt nog best stevig, maar het is niet verwonderlijk dat de energie van de ondertussen 62-jarige zanger hoorbaar wat minder is.
Ultraviolet Battle Hymns And True Confessions is een ode aan het geluid van een specifieke periode uit de popmuziek. Lekker wat distortion op de gitaar, een beetje galm over de zang, een stevige uptempo beat en een belangrijke rol voor de basgitaar. De tien nummers klinken stuk voor stuk alsof ze dik dertig jaar oud zijn. Of dat een aanbeveling is, zal van luisteraar tot luisteraar verschillen.
Colpitts - Music From The AccidentIn 2018 werd drummer/percussionist John Colpitts door een dronken...
Terry Allen And The Panhandle Mystery Band - Smokin The Dummy/ Bloodlines Americana artiest Terry Allen draait al heel wat jaren mee. Zijn oeuvre...