Heel productief als het gaat om studiowerk kun je ze niet noemen. Na het debuut in 2004 is dit pas het derde album. Daarentegen wordt dan weer wel keihard aan de weg getimmerd en dan ook nog voornamelijk op de podia van clubs en festivals. Het trio is een veelgevraagde live-act die je graag op de affiche van een roots- of bluesfestival tegenkomt. Naar verluidt zijn het juist de liveoptredens van dit "Acoustic Power Trio" die doorgaans op veel enthousiasme kunnen rekenen en daar ligt dan ook de grote kracht van dit gezelschap. B.B. King kon er ooit over meepraten en ook Robert Plant kan dit beamen. ZZ Top werd ooit bijkans weggespeeld door de hardwerkende Finnen. Wat zou je ze graag dit jaar op Nederlandse bodem gezien hebben.
Het speelplezier spat er doorgaans van af en het kan bijna niet anders of er is iets van dat live-gevoel in de studio terechtgekomen. Komt dus goed uit in deze tijd van isolatie en ‘social distance’. Sluit je ogen en hoor ze aftrappen met de vlammende versie van ‘Tell That Woman’ zoals wij die kennen van Willie Dixon en je begrijpt precies wat hier wordt bedoeld. De piano die een vooraanstaande rol speelt in de originele uitvoering wordt hier op een geniale wijze vervangen door een resonator gitaar, dobro en kazoo waarbij Micke, Lefty en Chef ook nog alle vocalen gezamenlijk voor hun rekening nemen. Het is een prachtige ode aan het rijke erfgoed van de Amerikaanse blues- en rootsmuziek en dan met name die van de Delta- en de countryblues. Daarover gesproken mogen namen als Robert Johnson en William ‘Big Bill’ Broonzy natuurlijk niet ontbreken. Met respectievelijk ‘I’m A Steady Rollin’ Man’, gezongen door de reeds gepensioneerde Eero Raittinen, en ‘Big Bill Blues’ van de beide bluesgrootheden, laten Micke, Lefty en Chef horen waar de invloeden vandaan komen.
De overige negen tracks zijn van eigen hand afkomstig en daar zitten zowaar prachtige composities tussen waarin diverse, voornamelijk akoestisch uitgevoerde stijlen voorbijkomen. Zo is daar gepassioneerde gospel in het door Micke gezongen spirituele ‘Gotta See My Church’ en wordt de luisteraar meegetrokken naar de vrolijke Cajun-klanken uit Louisiana in ‘Rock ‘n’ Roll Bowl’. Steeds weer valt op hoe sterk de vocalen op elkaar zijn afgestemd en hoe soepel deze in elkaar overlopen. Ingetogen klinken ze in de relaxte countryblues van ‘Always Something Good’ terwijl ‘Smalltown Baby’ weer heel uitbundig en vooral krachtig wordt gezongen. Het moet daar eerder dit jaar vast een gezellige bedoening zijn geweest in die Finse studio. Hoor ook de titeltrack en voel de aanstekelijke uitwerking.
Een vaccin is nog steeds niet verkrijgbaar maar alvast beginnen met driemaal daags Let The Fire Lead kan in ieder geval zeker geen kwaad.
Kurt Efting - Het Beloofde LandDrie jaar geleden maakte Kurt Efting indruk door, al zoekend naar de...
Lara Taubman - Revelation Revelation is het debuut van zangeres Lara Taubman . Een dame woonachtig...