Al sinds de beginjaren van Greyhounds is men op zoek naar de muzikale kaders waarbinnen het tweetal zich begeeft. Een onmogelijke opgave zo is wel gebleken. Leken we aanvankelijk een flinke klodder modder uit de Mississippi Delta om de oren te krijgen waar zelfs R.L. Burnside bleek om de neus van zou geraken, worden we twee albums later weer verrast met ‘Meters’ fijne funk uit New Orleans en STAX-gelieerde soulklanken uit Memphis. Om het geheel pas echt gecompliceerd te maken werd er ook nog even een kort zijstapje gemaakt naar het dichtstbijzijnde strand voor bijbehorende authentieke surfmuziek. Authentieke elementen zijn er dus altijd aanwezig geweest en op een eigen wijze hebben Trube en Farrell daar altijd een eigentijdse draai aan weten te geven. Ook de jazz is van invloed gebleken en wanneer je zoals Anthony Farrell afkomstig bent van de West-Coast dan is de hiphop ook nooit ver weg. Die brede interesse maakte het dan ook voor collega’s verleidelijk om een samenwerking met de twee aan te gaan. JJ Grey, Derek Trucks, Susan Tedeschi en aanverwanten uit diezelfde kring begaven zich dan ook graag in hun gezelschap. Vorig jaar leidde dit nog tot een bijeenkomst waaruit enkele tracks zijn opgenomen onder de naam Missing Pieces, een zeer interessant groepje van gelijkgestemden.
Nu is er dan Steve Berlin die we kennen van The Blasters en Los Lobos. Hem is gevraagd om als producer het geluid van Primates aan te pakken of beter gezegd: ”To stretch our sound”, zoals Farrell het omschrijft. Dit mag als redelijk uniek worden beschouwd aangezien Greyhounds tot nog toe alles in eigen beheer regelde. Het blijkt volgens Trube namelijk heel lastig om ”alle creatieve zaken los te kunnen laten wanneer je altijd gewend bent om dit zelf te doen”.
Het resultaat hiervan lijkt goed te hebben uitgepakt aangezien Primates tien tracks lang zeer ontspannen aanvoelt en over een heerlijk warme sound beschikt. Dit moet vast dat ‘uitgerekte geluid’ zijn wat zij voor ogen hadden. Met de aanwezigheid van Berlin is er nu natuurlijk ook snel een linkje gemaakt met de klanken zoals we die van Los Lobos kennen. De stemmen van Farrell en Trube vloeien sterk in elkaar over en klinken ook synchroon sfeervol. Een mooi voorbeeld daarvan is ‘Tune In’. Mooie (achtergrond)vocalen zijn er bovendien van Georgia, de dochter van Doyle Bramhall II, zoals in de titeltrack. Farrell weet naast die vocalen de juiste sfeer te creëren met behulp van fraai toetsenwerk. Hij slaagt er op die manier in om de groovende seventies terug te halen zoals in het bombastische ‘Pick Up The Phone’ of in het vlotte ‘Bet It All’ dat je tegenwoordig het beste als neo-soul zou kunnen omschrijven. Voor ‘This I Know’ lijkt zelfs Shuggie Otis te zijn uitgenodigd om enkele bijdragen aan te leveren. De roots-gerelateerde elementen zijn nog altijd aanwezig maar als geheel klinkt dit album meer toegankelijk dan we gewend zijn van Greyhounds. Daarnaast mag niet onvermeld blijven dat er sterk schrijfwerk is verricht en er ook op muzikaal gebied, zelfs na meerdere luisterbeurten, steeds weer genoeg te ontdekken valt.
De slingers blijven voorlopig nog even in de kast, het feestje met de heren laat nog even op zich wachten, maar beluistering van ‘Primates’ doet wel heel hevig verlangen naar een spoedige integrale live-vertolking.
TerraDown - Judgement TerraDown komt uit Nederland en bestaat nu ongeveer drie jaar. De band...
Josh Savage - The Long Way Round De in Winchester opgegroeide Josh Savage regelt zijn zaakjes vooral zelf....