Met het vijfde album Mosaic hoopt Lesoir wederom op de felbegeerde doorbraak naar een groter publiek. Om dit te bewerkstelligen heeft de band haar geluid lichtjes aangepast, naar een meer toegankelijk en minder dichtgesmeerd geluid. Inderdaad klinkt Lesoir afgezet tegen haar voorgaande album Latitude wat opener, maar klinkt nog steeds onmiskenbaar als Lesoir.
Dat de band, naar eigen zeggen, is beïnvloed door The Gathering is ook nu nog steeds te horen, maar langzaamaan schuift de band wat meer op naar progrock, waarbij Porcupine Tree en zelfs Pink Floyd door het hoofd spoken en waarbij namen als Magenta en Mostly Autumn altijd dichtbij lijken. Die laatste twee namen natuurlijk omdat Lesoir ook een vrouw, in de persoon van zangeres Maartje Meessen, op de voorgrond heeft staan.
Het album is Mosaic genoemd als zijnde het leven dat uit allerlei stukjes, groot en klein bestaat en dat je daar dan maar wat van moet maken. Zo hebben de songs een onderlinge verbinding die ook muzikaal geheel klopt. De negen songs in drie kwartier vormen een mooi afgerond geheel, die je in van begin tot eind in de greep houden. Het geluid, geproduceerd door de bekende producer John Cornfield, is om door een ringetje te halen, zo helder en organisch klinkt het.
Na de toegankelijke en helder klinkende opener ‘Mosaic’ volgt het eerste hoogtepunt in de vorm van ‘Is This It?’ dat heel subtiel beginnend, fraai opbouwt naar een uitermate spannend einde. Opvallend hierin is het David Gilmour-achtig gitaarwerk van Ingo Dassen. Ook gedurfd is het tegendraadse ritme in het ingehouden ‘It’s Never Quiet’, dat opvalt door de fluit en daardoor behoorlijk de folkkant op gaat. De bijna acht minuten durende afsluiter ‘Two Faces’ luidt het album in stijl uit. Deze, ook weer, geweldig opgebouwde track laten je oren klapperen van genot.
Nog even over die invloeden van The Gathering; deze zijn in ‘Measure Of Things’, waarvan het laatste stukje behoorlijk op ‘In Motion’ is gebaseerd, en in het tweede deel van ‘Dystopia’ goed aanwezig, maar zeker niet storend, net zo als het op Pink Floyd geënte stukjes gitaarwerk in de eerste helft van hetzelfde ‘Dystopia’. Deze tracks die halverwege het album staan zijn namelijk van een ongekende schoonheid.
Het is Lesoir goed gelukt om een prachtig gedragen progrockalbum te maken met tracks die zich vlotjes in je brein nestelen. Voorzichtig kunnen we zeggen dat Mosaic het beste is dat de band ooit maakte en omdat Lesoir bij een groot label is aangesloten (Glassville) waar ze wel raad weten met dit soort muziek, lijkt het dat de band nu echt wel een internationale doorbraak ten deel moet vallen.
Phoebe Bridgers - Punisher Phoebe Bridgers is zich zeer bewust van haar status in de muziekwereld en...
L7 - Smell The Magic Als er een recensie moet worden geschreven over een album dat dertig jaar...