Hierbij hebben goed de stof opgenomen uit het studieboek over dynamiek in harde muziek. Door harde en lompe stukken af te wisselen met zachtere en meer ambient stukken, versterken beide elementen elkaar. Het nummer ‘When You Melt’ is exemplarisch. Vanaf het begin beukt het zich als een dikke sloophamer door de minuten heen, om vervolgens in de bridge over te gaan op een “rustig” stukje zelfbezinning, waarna die gitaren weer als een vuiststomp in je gezicht terug komen. Het is lomp en ruig, bij vlagen log, maar toch gaat er inderdaad dat gevoel van euforie van uit.
Het album is geschreven in de nasleep van een relatie die ten einde kwam, waarbij de teksten zich vooral focussen op het veranderen van de eigen persoon hierin. En dan met name het herkennen van patronen en handelingen die het lastig maken om het volle uit het leven te halen. Dit levert een album op dat bomvol power zit om die negatieve energie er op therapeutische wijze uit te rammen. Niet bij de pakken neer zetten, maar het leven bij de kladden grijpen en doorgaan. Je kunt niet terug, enkel vooruit.
En dat is waar dit album zich weet te onderscheiden van de rest. In de Nederlandse contreien is er een vergelijking te trekken met het Eindhovense An Evening With Knives of het Belgische Steak Number Eight. Sterker nog, een avondje met deze drie bands op het podium en je hebt een verdomd goed avondje post-metal te pakken. Dan wel met Sarin als headliner. Ze zijn net dat tandje vuiger qua gitaarspel, ruiger qua vocalen en onvoorspelbaarder wat betreft het verloop van de nummers.
Net als bij die andere twee bands krijgt de muziek zijn tijd, mag het doen zoals het goed voelt en worden er vocalen aan toegevoegd op het moment dat de muziek dat vraagt. In het geval van Sarin kan dit betekenen dat er zelfs volledig instrumentale nummers te bespeuren zijn zoals ‘Thick Mire’ of ‘Otherness’. Of dat vocalen heel spaarzaam en bewust op plekken worden ingezet, zoals bij het eerdergenoemde ‘When You Melt’.
Met zes nummers is het album 35 minuten lang en geen minuut te lang of te kort. Er wordt eveneens sterk afgewisseld in de lengte van de nummers, waardoor het geheel lekker weg luistert. Kortom, You Can’t Go Back van Sarin is een prima plaat geworden, waarbij die hoorntjes toch zeker de lucht in mogen. En dan hebben we het niet over ijshoorntjes.
Inge van Calkar - Full ColorOnlangs verklaarde muzikant en radiogrootheid Henk Westbroek, niet bepaald...
TV Priest - Uppers Post-punk blijft een bijzonder genre dat bijzondere bands voort spuwt. Wat...