Het eerste dat meteen opvalt aan het geluid van dit drietal (origineel vier, maar momenteel geen drummer) is hoe luchtig en rammelend alles klinkt, maar tegelijkertijd heel vol. Op een goede manier, want hier spelen echte mensen en is er niks aan geknutseld om het zo glad mogelijk te laten klinken. Dat is de charme waarmee deze band lekker echt aanvoelt. Als een gitaar wordt aangeslagen, dan galmt deze na en gaat dit op in de rest van de geluiden. De gitaren gieren, de drums rommelen, de baslijn verzorgt de nodige punch, terwijl de (on)vervalste zang zich een weg baant tussen alles.
Openingstrack ‘Big Whale’ laat in vijf minuten tijd horen waar deze band toe in staat is. Met gierende gitaren zetten ze de garage/noise-rocktrack in, om vervolgens met de verwachtingen van de luisteraar te spelen. Gewaagd om meteen met de langste track te beginnen, maar Island Of Love kan het hebben.
De toon is gezet en die pakken ze door met ‘Fed Rock’. De fans herkennen ‘Grow’ nog van de release uit 2020. Met aansluitend de instrumentale rocker ‘Blues 2000’ krijgt deze een hele lekkere wending. ‘Sweet Loaf’ is inderdaad een knipoog naar ‘Sweet Leaf’ van Black Sabbath, inclusief gekuch op het begin, maar houdt het wat meer bescheiden. Een fijn “rustmomentje” voor de afwisseling.
Heel catchy blijven de gitaren met de nodige crunch, maar ook punch, zo bewijst het punky ‘I’ve Got The Secret’. ‘Losing Streak’ is gemoedelijk en zet de sound voort met zijn flashy gitaarspel. Op adem komen doe je met ‘Weekend At Clive’s’, wat overgaat in ‘Charles’. Enfin, ook met de laatste drie nummers krijgen we wat we ondertussen wel goed denken te kennen van deze mannen. Niet helemaal, want ‘It Was All Ok Forever’ haalt in eerste instantie de punch en crunch weg uit de sound. Wees gerust, ook de laatste paar minuten rammelen ze goed door.
Er is weinig aan te merken op dit debuutalbum van Island Of Love; het is gewoon een lekker echt album dat niet helemaal plat geproduceerd is. En dat kan tegenwoordig ook verfrissend zijn. Mocht dat je nog niet overhalen, ga dan vooral op zoek naar de Natasha Beddingfield-referentie. Enfin, ze nemen het niet heel serieus en dat maakt ze serieus goed.
Jason Isbell & The 400 Unit - WeathervanesDe kerstboom optuigen als het buiten guur is. Oma’s appeltaart eten. Een...
Half Moon Run - Salt De Canadese band Half Moon Run staat met het vierde album voor een...