Het album wekt direct met het eerste nummer, ‘Don’t Rush, Don’t Wait’, een verkeerde indruk. Het hijgerige stemgeluid van de bijna veertig jarige Ritter doet denken aan een beginnende popzanger die jonge meiden probeert te imponeren. Doe daar nog eens teksten bij als “Smoke gets in your eyes, now you’re hypnotized” of “you’re choking on your broken heart/a breath away/you’re miles apart” en je gelooft het wel met de rest van het album.
Maar… met de opener hebben we het slechtste nummer gehad; hierna wordt het marginaal beter. Op ‘Tragedy’ houdt Ritter nog vast aan zijn geforceerd hijgerige stem, maar op ‘D.E.A.D. Together’ laat hij deze eindelijk los waardoor het nummer direct al beter klinkt. De synthetische poprock komt hier volledig tot zijn recht. Zij weten op ‘Never Gonna Sleep Again’ zelfs een dikke laag rock & roll op de plaat te leggen, inclusief een vervormde gitaarsolo. Op ‘Heels Up+Head Over’ heeft de jaren negentig-pop de macht weer in handen en krijgen we teksten als “Is it allright to face you/I am afraid to chase you” . De ballades, ‘Skin Tight/Bone Deep’ en ‘Never You’, raken geen enkele gevoelige snaar en sommen onbedoeld het album op: een emotieloze poging om met rijmende popliedjes jonge luisteraars voor zich te winnen.
De mierzoete poprock die Now More Than Ever ons voorschotelt, doet af en toe denken aan de jaren dat Roxette de muzieklijsten beheerste. Met Creatrix wordt je afgescheept met slechts een gedachte hieraan. Het is verbazingwekkend dat drie muziekroutiniers hier hun energie en talent in hebben gestopt.
Immaterial Possession - Mercy Of The Crane FolkStel je je voor dat je belandt bent op een LARP evenement, vol met...
Jodymoon - The Best Of Live 2013-2023 Jodymoon bestaat zeventien jaar en vond na zeven studioalbums een goede...