Met bovenstaande introductie is het natuurlijk niet heel gek om bij het negende album 9 vergelijkingen met Tame Impala te trekken, al zijn de tamme impala’s enigszins gezwicht voor het grote geld en lijkt het er juist op dat Pond vooral muziek voor zichzelf maakt en dat is eigenlijk het enige juiste uitgangspunt. Daarom ook is 9 bij vlagen zo leuk en vooral fris, misschien wel juist omdat Kevin Parker er zich dit keer niet mee heeft bemoeid.
De zweverige Opener ‘Song For Agnes’ had, mede door de spacy stemmetjes en het triphopritme best nog van een willekeurig Tame Impala album af kunnen komen, maar ‘Human Touch’ is een punky electropopnummer en trekt ons met de smachtende teksten genadeloos uit de stratosfeer terug naar de zweterige erotische clubs van moedertje Aarde. De ouderwetse piepjes en bliepjes zijn er altijd, maar dit soort tracks getuigen wel zeker van een lekkere frisheid.
Dat afwisseling troef is op 9 blijkt uit ‘America’s Cup’ dat op het funky werk van Prince gebaseerd is en dat vooral een hele goede hook kent. Door de vele elektronica en het dansbare ritme schieten de gedachten ook richting Roisin Murphy. Niet dat het er direct op lijkt, maar het heeft een zelfde vibe. Het repeterende dansbare en licht unheimische ‘Pink Lunettes’ doet op zijn beurt weer heel sterk denken aan ‘I Travel’ van Simple Minds. Zo horen we ze graag.
Na de sterke eerste helft kakt het album halverwege wel wat in. Zo kabbelen tracks als ‘Czech Locomotive’ (vooral in het begin) en afsluiter ‘Toast’ net iets teveel om lang te kunnen boeien. Desondanks dat is 9 een goed album dat vooral op de eerste deel door de afwisseling spannend en aandacht vragend blijft. De mix van elektronica, punk en disco werkt aanstekelijk en omdat Pond met een aantal sterke composities voor de dag komt mogen we spreken van een geslaagde plaat.
Albertine - DropsEen beroemde Nederlandse voetballer en zelfbenoemde wijsgeer bestookte ons...
Bacon Fat Louis - BFL#3 Supergrappig natuurlijk, wanneer je bij je album een verjaardagskalender...