Het album maakte diepe indruk op ondergetekende en de verwachtingen zijn dan ook hoog gespannen wanneer we rond februari de nieuwe plaat ontvangen. Net als ondergetekende eens goed wil gaan zitten voor Saudade, wat niet voor niets deze Portugese titel heeft gekregen, overvallen levensperikelen zodanig dat er geen ruimte is voor muziek. Zeker niet als deze net zo onder de huid gaat zitten als de muziek op Saudade.
Saudade opent met ‘Fado (Overture)’, een geluidscollage. Die collages komen regelmatig terug, wat het album een conceptueel karakter geeft. Het eerste echte liedje is ‘One And A Half Man Tent’ dat wat doet denken aan de muziek van Johan. Een band die ook niet vies is van melancholie. En dat thema is precies wat het album Saudade bij elkaar houdt en waarom er is gekozen voor het Portugese woord, dat staat voor een mix van melancholische gevoelens. Puggaard-Müller schreef de muziek voor het album in een turbulente periode in zijn liefdesleven, aangezien hij op het punt stond de ene geliefde voor de ander in te ruilen. Liefdesverdriet zorgde voor ‘It`s Me Babe’, de ultieme poging om zijn ex-geliefde terug te winnen. Op de geweldige track komt alles bij elkaar waar Subterranean Street Society voor staat: broeierige ondertonen, avontuur, gelaagdheid en de typische zang van Puggaard-Müller. Tegelijkertijd is het ook het kantelpunt op Saudade, want na het schrijven van ‘It`s Me Babe’ vertrekt Puggard-Müller naar Portugal, om zich volledig onder te dompelen in de volksmuziek van het land. Daardoor heeft het album twee gezichten.
Vanaf ‘Fear Of Fond Farewells’, waar singer-songwriter Lewin de zang voor haar rekening neemt, tegen de achtergrond van de mandoline, verandert de sound en de sfeer. De mandoline geeft bijvoorbeeld een warme twist aan dit afscheid. ‘Another Valentine Day (Pt. II)’ krijgt door de bijna gang- achtige zang en de blazers een breder geluid. ‘Songwriter Syndrome’ is een kunststukje op zichzelf. Het doet in het eerste deel wat denken aan Sufjan Stevens, waarbij de sound haast psychedelisch is, maar er over de gehele track ook iets sereens onder het oppervlak schuilt. Wie ook constant onder het oppervlak schuil gaat, is Bob Dylan. ‘It`s Me Babe’ lijkt een antwoord te zijn op Dylans ‘It Ain`t Me Babe’ en op het bijzondere ‘Second Singing Teacher’ komt Dylan ruimschoots aan bod. Het mondt overigens voor het eerst uit in een hoopvol geluid.
Saudade is een belevenis op zich. Het geluid van de band is beduidend rijker geworden en het album lijkt per luisterbeurt meer geheimen te herbergen. Puggaard-Müller en consorten leveren zodoende wederom een album voor de fijnproever af. Saudade is een album dat niet mag ontbreken in de bovenste regionen van de jaarlijstjes.
Yevgueni - Straks Is Ook Goed Twee jaar geleden mochten de Vlamingen van Yevgueni hun twintigjarig...
Nomden - Parallel Universe Terwijl The Analogues hun voorlopig laatste Beatles shows speelt, werkte de...