Dat dit alles nog geen garantie is voor een opwindende en onvergetelijke luisterervaring is iets waar de heren niet bij hebben stil gestaan. In de instrumentale opener ‘Cockfight: The Beginning’ is nog een bepaalde spanning voelbaar die mede bepaald wordt door de akoestische slidegitaarklanken van Berge, maar na het merkwaardige en abrupte einde volgt een flauwe en op fluistertoon gezongen ‘Lovesick’, waarin maar heel weinig muzikale variatie wordt geboden. Of het moeten de vreemde geluidseffecten zijn waarmee wordt afgesloten. Die geluidseffecten zullen vaker volgen, zoals in het eveneens weinig tot de verbeelding sprekende ‘Drink Up Honey I’ve Got Money’, waarin sterk het gevoel bekruipt dat het ergens nog moet loskomen maar dat het nog best eens even kan gaan duren.
Dat gevoel blijft helaas veel te lang hangen en wie er in slaagt om het gehele album tot het einde te beluisteren zonder de aandacht te hebben verloren zal zich op het einde afvragen wat hier zich nu daadwerkelijk heeft afgespeeld. Zelfs het door stripheld Lucky Luke geïnspireerde ‘Bullet Dance’, met handen denkbeeldige pistolen uitbeelden, dreigen om te schieten maar dan richten op de voeten zodat het slachtoffer gaat dansen, doet niets meer dan de wenkbrauwen fronsen.
Voor de muzikanten zal het opnemen van Hoohahs & Cat Calls ongetwijfeld veel plezier hebben opgeleverd, maar als luisteraar ben je een dik half uur kwijt die je nooit meer terugkrijgt.
LEDFOOT - Coffin NailsHeel geleidelijk lijkt de naam Ledfoot op een steeds grotere bekendheid te...
Straf - Zeppelin! Inmiddels wordt er al ruim vijftien jaar geprobeerd om Straf in een hokje...