Elusion laat wederom horen een goede symfonische metalband te zijn, maar veel progressie ten opzichte van debuutalbum Singularity uit 2019 is er nu ook weer niet. Op het eerste gehoor is wel duidelijk dat de productie vetter is dan op het debuut. Het gitaarwerk is wat meer in your face. De zang van Evy Verbruggen staat ook nu weer voor in de mix. Zij wordt daarbij nog steeds regelmatig bijgestaan door een grunt (van Evy zelf, of…?) en dat is net als op het debuut nog steeds een behoorlijk zwak punt. Die schorre Paulus-de-Boskabouter imitatie voegt echt niets toe en gaat op den duur flink op de irritatiespieren werken. Als je een grunt wil, zoek dan iemand op die het echt kan, maar dit is een uitermate slappe bedoening. Jammer want het verknalt ijzersterke nummers als het folky ‘From The Woods To The Water’ volledig. Evy schittert hierin als de mooiste diamant totdat de verkouden Kabouter Plop weer om de hoek komt kijken en die glans vakkundig wegschuurt. Telkens maar weer wordt die slappe grunt opgevoerd, alsof Evy het niet alleen op haar clean vocals zou kunnen. Dat ze het prima kan, blijkt wel uit het geweldige ‘Isochronism’ dat trager, slepender en lekker afwisselend is. Zonder grunt dit keer. Ook het prachtige symfonische ‘Chiaroscuro’ heeft absoluut die zwakke grunt niet nodig om te stralen.
Een, in potentie, topalbum wordt flink afgebroken door een zwakke grunt die in zowat elke track in de strijd wordt gegooid. Heus waar, er is niet altijd een grunt nodig om de muziek van pit te voorzien. Dat doe je met goede songs, en krachtig gitaarwerk. Er zijn zat bands die zonder kunnen en toch een stuk pittiger klinken. In dit geval kost Grumpy minimaal een ster aftrek.
Eljuri - ReflexiónBij de term Latin rock gaan de gedachten als vanzelf uit naar Carlos Santana...
Black Rabbit - Hypnosomnia Black Rabbit is een deathmetalband uit Apeldoorn en omgeving en is...