Na het prettige, toegankelijke onthaal dat ‘Chain Breaker’ is, zetten zij de sfeer voor de rest van het album op titelnummer ‘Mercy Of The Crane Folk’. Het is alsof je je in een woestijnlandschap bevindt, waar The Doors en Jefferson Airplane heersen. Dit wordt mede veroorzaakt door het psychedelische orgelwerk van Kiran Fernandes, die ook de dwarsfluit en klarinet voor zijn rekening neemt. Op het meeslepende ‘Birth Of Queen Croaker’ denk je dat je tijd gekomen is, zeker wanneer dan uiteindelijk ‘Red Curtain’ valt en je verzocht wordt de tent te verlaten. Ook al zingt Polites “I did not want to go”; jouw tijd zit erop.
Er is dan een hoop gebeurd. Zo ben je ‘To The Fête’ geweest. De simpele gitaarriff met begeleidend orgelfrasering bedwelmen je af en toe, waardoor je niet meer weg wilt gaan. De soepele overgang naar het iets vreemdere, maar niet minder hallucinerende ‘Medieval Jig’ wordt uiteindelijk onderbroken door de surfrock van ‘Siren’s Tunnel’. De angstaanjagende zang van Polites en de voortdurende basriff, laten je wachten op een explosie die maar niet komt. De twee nummers die volgen, ‘Ancient Mouth’ en ‘Cypress Receiver’, hebben ook niet meer de impact die je zou verwachten na de eerdere nummers. Zelfs het ijzersterke drumwerk van zowel John Spiegel als John Vogt kunnen niet verhelpen dat verveling begint op te treden.
Immaterial Possession weet met hun tweede album lang de aandacht vast te houden, al kunnen zij een kleine spanningsdip niet voorkomen. Toch zal je lang in hun tent kunnen blijven staan: zij bedwelmen je met een muziekmengsel vol herkenbare klanken, waar je geen nee tegen kunt zeggen.
Liraz - RoyaWie een duik neemt in de achtergrond van het album Roya (fantasie) van...
Now More Than Ever - Creatrix Now More Than Ever (“afgekort” als N>E) is een project van Tyson Ritter,...