Serotone is een drie jaar oude band welk uit vijf jongetjes bestaat die net twintig zijn geworden. Na een hoop bandcompetities en talentenjachten is het tijd voor het grotere werk. Ze hebben hun eerste full- length plaat opgenomen genaamd Equilibria. Dit staat echter op het hoesje, als je iets op het internet gaat zoeken over deze band komt er te staan dat het album Moment of Transparency heet, afgekort tot M.O.T.. Na wat speurwerk komen we erachter dat deze twee albums qua tracks hetzelfde zijn, Equilibria echter is een re-mastered versie van Moment of Transparency. Betere kwaliteit en ander artwork schijnbaar?
Op 6 augustus werd de eerste single van het album al gedumpt op hun MySpace. ‘Shine Alone’ is alweer ruim een half miljoen keer afgespeeld via dit steeds belangrijker wordende medium. We pikken eerst deze single eruit om vervolgens eens grondig te gaan beluisteren. Vele invloeden komen naar boven drijven. Een stukje mysterieusheid van Tool en de omschakelingen van de Deftones. De zanglijnen doen ons sterk denken aan een combinatie van Incubus en Alter Bridge. Stuk voor stuk grote bands waaruit invloed is gehaald en vervolgens heerlijk zijn gecombineerd tot een volledige eigen sound. Laten we de nadruk vooral leggen op het woord ‘eigen sound’ bij deze cd. Kennelijk is het tegenwoordig moeilijk om een originele en wie weet, een vernieuwende, plaat uit te brengen. Serotone komt zeker dicht bij deze scheiding van vernieuwend en dertien-in-een-dozijn band, het is echter voor ieder voor zich om te zeggen of ze over de scheiding zijn gegaan.
Er staan op het album elf nummertjes waaronder dus de single ‘Shine Alone’. Na het geweldige openingsnummer ‘13’ wordt je meegesleept in de muziek. Elk stukje wat op deze schijf staat boeit. Invloeden genoeg dus maar na het beluisteren kunnen we dus concluderen dat Serotone een eigen sound heeft. Een mengelmoes van verschillende sterke elementen, uit verschillende sterke bands, gevormd tot krachtige, prachtige en vooral energieke nummers.
Laat deze jongens maar deze kant uitkomen voor een show. Waarschijnlijk zal het kippenvel op je armen staan en de rillingen over je rug lopen. Een pracht van een plaat van een band waar we hopelijk nog veel van gaan horen.
Heavy Trash - Going Way out with Heavy TrashTwee jaar geleden zat er in het debuutalbum van Jon Spencer’s zij-project...
The New Pornographers - Challengers Waar op de eerste drie albums van het Canadese indie rock collectief The New...