Maver laat zich hier niet alleen op de bandoneon horen. Hij blijkt namelijk ook op verschillende fluiten uit de voeten te kunnen. Naast een gewone fluit maakt hij gebruik van lager klinkende fluiten zoals de Andesfluit, ook wel Quena genoemd die een warm geruis en ademend geluid laat horen, en de basfluit met zijn mooie donkere klank die doorgaans een octaaf lager klinkt dan de meest gangbare variant. Trompettist Paolo Fresu pakt de hoofdrol in het prachtig opgebouwde en maar liefst zes minuten durende 'La Morte Non Esiste' waarin drama en melancholie bij elkaar samenkomen en waarin melodie, ritme en harmonie een sonisch landschap creëren.
Slechts een keer zijn er ook vocals waar te nemen in 'Back Then, We Also Had Been'. Het is de stem van de Iraanse Hesam Inanlou die toch wel voor een aangenaam gevarieerd geluid zorgt, aangezien er voor een optimale beleving van dit 'Solenne' toch wel zeer aandachtig geluisterd moet worden. Wie zich hiervoor echter openstelt, ontdekt de magie van de klanken die Maver uit zijn fascinerende instrument weet te toveren en daarmee tegelijkertijd een stukje van zijn ziel blootlegt.
Het is alsof elegantie, passie en spiritualiteit op een bijna religieuze wijze door Carlo Maver bij elkaar worden gebracht wanneer hij zijn bandoneon laat klinken.
Mojo Man - Love & RevolutionAl een tijdje waren ze er niet meer; Mojo Man , nadat in 2015 haar...
Lorrèn - Sunkissed Sunkissed is in theorie een album om het warm van te krijgen. Het begint...