Met negen tracks en een totale speelduur die maar nauwelijks een half uur aantikt kun je haar een gebrek aan productiviteit verwijten maar daar staat tegenover dat het nieuwe Here In The Pitch een werkelijk prachtig palet van smaken en sfeer bevat die van dit album een fijne luisterervaring maken. Het heeft onder meer te maken met een werkwijze die zich het beste laat vergelijken met een bijna dwangmatige vorm van perfectie. Pratt heeft deze keer het idee bedacht om de luisteraar mee te nemen naar La-La-Land, de uit de hippietijd afkomstige aanduiding van Los Angeles in de eindjaren zestig. De eerste indruk doet vermoeden dat dit album daadwerkelijk ruim een halve eeuw geleden is opgenomen.
Dat haar stijl zich niet zo gemakkelijk laat verklaren heeft alles te maken met haar angst om, zoals ze dat zelf ooit verklaarde, eendimensionaal te klinken. Boos wordt zij wanneer haar muziek in een semi-trendy hokje wordt gecategoriseerd. Weemoedig, sierlijk en soms ook heel klein maar steeds sferisch manoeuvrerend beweegt zij zich door sixties folk en bossa nova, waarbij haar zo kenmerkende stem, wel eens omschreven als lichtelijk benepen, is voorzien van enige galm, terwijl strijkers, percussie en akoestische gitaar voor een flinterdunne wall of sound zorgen. Fraai is hierbij ook de muzikale begeleiding van de multi-instrumentalist Al Carlson, duidelijk liefhebber van voornamelijk analoog instrumentarium, en de subtiele klanken van de Braziliaanse percussionist Mauro Refosco, die bekend is van zijn werk voor Atoms for Peace, David Byrne en Red Hot Chili Peppers. De op het eerste gehoor zo luchtige en rustige, voortkabbelende niemendalletjes blijken bij nadere beluistering soms wel heel erg donker te zijn. Obscure zaken en sobere thema's blijken nog steeds de specialiteit van de eigenzinnige zangeres te zijn. Pratt bezingt deze keer onder meer de vrijgevochten figuren die het zonnige Californië kwamen opzoeken om daar een droom te verwezenlijken maar vervolgens met een noodgang in de goot belandden.
Het album In The Pitch' is er daarom een met meerdere gezichten dat door de luisteraar op verschillende manieren kan worden ervaren. Als achtergrondmuziek op een zonnig buitenterras met goed gezelschap doet deze het goed, maar wie gaat voor een fascinerende luisterervaring doet liever het licht uit, de gordijnen dicht en het volume hoog. Pas dan blijkt dat Jessica Pratt een werkelijk briljant album heeft afgeleverd.
Serpentwithfeet - GripWanneer je de hoes van het derde album van Serpentwithfeet ziet, dan weet...
Amen Dunes - Death Jokes Amen Dunes is het alter ego van alleskunner Damon MacMahon, getogen in...