Velen zullen Don Airey vooral kennen als de man die in Deep Purple de taak heeft Jon Lord te doen vergeten en net zoals Lord dat altijd deed met zijn Hammond orgel drukt ook Airey een stempel op het geluid van de Engelse hardrocklegende. Maar Airey heeft heel veel meer gedaan. De lijst van collaboraties is oneindig en getallen in de richting van driehonderd doen de ronde. Los daarvan verricht Airey dus het nodige werk met Deep Purple en brengt hij af en toe een soloplaat uit. Pushed To The Edge is het zevende soloalbum van het toetsenwonder. En wat voor een album!
Uiteraard is het toetsenwerk van Airey prominent aanwezig, maar nooit op een manier die te dominant is. Verder is Deep Purple nooit ver weg, maar geregeld doet zijn muziek ook vaak denken aan Rainbow en Dio en dat is voor een deel ook te danken aan de stemmen van Carl Sentance (momenteel zanger van Nazareth) en Mitchell Emms- bekend van The Voice UK. Niet direct de meest bekende zangers, maar hun stemmen doen denken aan zangers als Ronnie James Dio, Glenn Hughes en soms zelfs Tony Martin. Verder heeft Airey de hulp ingeroepen van de huidige Deep Purple gitarist Simon McBride, drummer Jon Fiinigan en bassist Dave Marks.
Het album opent met een vlotte rocker met de titel ‘Tell Me’ die zo lijkt weggelopen van een Deep Purple album. Het daaropvolgende traag voortslepende ‘They Keep On Running’ is een track die van Deep Purple zou kunnen zijn wanneer Ronnie James Dio daar achter de microfoon had gestaan en ook ‘Moon Rising’ met een aanstekelijk orgel-gitaar duel is zeer sterk op Deep Purple geënt.
De prachtige ballad ‘Flame In The water’ transformeert de laatste anderhalve minuut in een kloeke rocker met een heerlijks solo van McBride. Deze song doet wel wat denken aan iets van Gary Moore uit zijn hardrocktijd.
Zo laveert het album van hoogtepunt naar hoogtepunt met nog eervolle vermeldingen voor het avontuurlijke ‘Power Of Change’ en het dreigende ‘Godz Of War’ dat wel iets van Black Sabbath heeft uit de Tony Martin periode. Dat Airey ook nog wel even wil laten horen wat hij kan op zijn toetsen horen we in de instrumentale afsluiter ‘Finningan’s Awake’, waarin ook McBride nog even stevig aan de zes snaren mag trekken. De laatste minuut gebruikt Airey om zijn band voor te stellen en tevens belooft hij ons volgend jaar weer te zien.
Zoals Gezegd Pushed To The Edge leunt heel sterk op het geluid van Deep Purple en de genoemde klassieke hardrockbands. Maar erg is dat in het geheel niet omdat Airey een album heeft opgenomen dat van begin tot eind boeit met nergens een zwak moment. De geraniums kunnen vooralsnog de kliko in.

Marina Allen - Right Pointed StarVreemd wel; vanaf de eerste twintig seconden denk je al; oei dit klinkt...

Dawn Brothers - Cry Alone Dawn Brothers , een naam die qua internationale uitstraling prima past in...