Nog voordat je één noot van Lost The Light hebt gehoord weet je al in welke hoek je de muziek moet zoeken. Het hoesje van de EP is namelijk een regelrechte verwijzing naar de debuutplaat van The Editors. En inderdaad tapt Feromones uit hetzelfde vaatje als de sombere mannen uit Engeland. Volgens het persbericht is de muziek van de heren behoorlijk anders dan op de eerste EP en hebben alle problemen zijn weerslag in de melancholische muziek.
De stem van Dolf heeft een lekkere snik en vertoont daarmee wat gelijkenissen met die van Morissey (The Smiths) en Robert Smith (The Cure). Hoewel het op zich goed klinkt is het mooier als hij zijn normale stem wat afwisselt en zijn hoge stem, die klinkt als een klok, wat meer in de strijd gooit. In de rustigere nummers ‘All The Way To The Stars’ en ‘Away’ doet hij dat regelmatig en het zijn dan ook die songs die het best blijven hangen. De wat snellere nummers klinken nog wat gewoontjes, wat ook enigszins een geluidstechnisch probleem is. Uitzondering hierop is het pakkende ‘Game Sweet Game’ wat enigszins gebaseerd is op ‘Munich’ van The Editors.
De productie is nogal matig wat de muziek natuurlijk niet ten goede komt. Het gitaargeluid klinkt over het algemeen vrij kaal en zacht en het ook het toetsengeluid komt een beetje goedkoop over. Toch zijn de songs goed genoeg om er een nieuw platencontract uit te slepen, al zal de band daar misschien na die nare ervaring geen zin meer in hebben. Het is wel de enige manier om dit soort muziek op een groter publiek los te laten. De band is goed genoeg, en als men een compleet album met een goede producer zou mogen opnemen kan Feromones het nog ver schoppen.
The Airborne Toxic Event - The Airborne Toxic EventTerwijl de droefgeestige en zware post-punk op het moment zijn hoogtijdagen...
Fagget Fairys - Feed the Horse Qua ritme en gevoel komt Fagget Fairy in de buurt van Sean Paul na pillen....