Op The Sun I Carried Alone, het derde album van Iskald, is er echter niets nieuws onder de zon. In acht steenkoude blackmetal hymnen wordt de ijskoude diabolische mystiek van de poolkou en de oneindige duivelse donkerte van bitterkoude hemellichamen bezongen. Zelfs de Zon lijkt te bevriezen bij het aanhoren van de intens duistere muziek van het Noorse tweetal.
Zoals ondergetekende al op voorganger Revelations Of Reckoning Day constateerde, tapt de band uit het bevroren vaatje van Immortal, maar zijn ook deze keer de nummers van lagere kwaliteit dan die van de koningen van de Noordpool. Doordat de nummers allemaal behoorlijk snel zijn ligt het gevaar van eenvormigheid wel enigszins op de loer. Opvallend is ‘I lys Av Mørket’ dat behoorlijk snel begin en tegen het einde een onverwachte wending krijgt met een stukje akoestische gitaar waarna het nummer enigszins ingetogen eindigt. Dit nummer is sowieso al één van de sterkste nummers op het album wat ook komt door de sterke riffs en tempowisselingen. ‘Rigor Mortis’ valt op door een heldere tweede stem die met de grom van Larsen meezingt. Het geeft het nummer net wat extra’s. ‘These Dreams Divine’ valt vooral op door het fraaie gitaarwerk, inclusief één van de spaarzame solo’s.
Helaas is de productie van dit album een stuk minder dan op zijn voorganger. Het geluid is meer een brij en komt daardoor een stuk minder puntig en helder over. Ook doorgewinterde blackmetal adepten gaan nog een behoorlijk kluif krijgen aan The Sun I Carried Alone. Het spelniveau is wel degelijk hoog, maar de songs beklijven niet genoeg. Er zit eigenlijk geen enkele progressie in de muziek, waardoor Iskald met deze, op zich degelijke, plaat niet veel meer bekendheid zal vergaren.
Eerdere recensies van Iskald:
- 27-09-2008: Iskald - Revelations of Reckoning Day.
Groover - Fake FairytalesVoeg een blazerssectie toe aan je band en de vrolijke noten van de skamuziek...
Eric Clapton - Crossroads In 2004 organiseerde Eric Clapton voor de eerste keer het Crossroads...