‘Northern Lights’ gaat over James die een meisje ontmoet, smoorverliefd op haar wordt en zij ook op hem. Maar ze is al getrouwd en dus is de liefde onmogelijk. Cliché? Ja. Maar James besluit haar, na het zien van een trouwring, liefdevol onder de zoden te stoppen.
En dat bezingt hij op een manier die na tien keer luisteren nog niet verveelt. Ineens wordt er een hoop duidelijk. Walbourne vindt het gewoon leuk om te spelen en heeft zich iets moeten binden aan het tekstgebruik binnen de folk- en country-scene (zal waarschijnlijk beïnvloed zijn door zijn grote voorbeelden), maar twijfelt geen moment over het vermoorden van jonge meisjes in zijn liedjes. Fuck het, we doen het gewoon. Een mooie mentaliteit, en dat levert een plaat op die blijft boeien.
En dat ondanks dat Walbourne eigenlijk niet zo heel goed speelt. Je hoort direct dat Walbourne het léuk vindt om gitaar te spelen, maar het technische niveau van sommige solo’s is niet bijster hoog. Toch klinkt The Hill over het geheel gezien als een klok. Het doet denken aan Neil Young. Die was ook niet erg technisch begaafd, maar niemand die erom maalde.
Walbourne compenseert de soms ‘makkelijke’ liedjes met zijn liefdevolle zang en een band met leden van onder andere The Pogues en Black Grape. En dat levert prima down-tempo liedjes als ‘Fool’ op, maar evenwel vrolijke up-tempo platen als het heerlijke ‘Never Going To Leave’. Die titel is waarschijnlijk een verwijzing naar het Engelse Muswell Hill (The Hill) waar Walbourne al zijn hele leven woont en vermoedelijk nooit zal vertrekken.
Dat Walbourne Brits is, hoor je duidelijk op The Hill. Het is een absoluut pluspunt, want het neemt het Amerikaanse karakter van een deel van de country-achtige nummers af. En het doet bij elk folk-geïnspireerd nummer dat Walbourne schrijft de vraag reizen welke folklore erbij hoort. Al komt dat buiten het onmiskenbare accent ook door de accordeon die regelmatig mee neuriet op het album.
Nadeel van The Hill is dat er soms nog net iets meer had mogen gebeuren. Dat ligt gedeeltelijk aan het feit dat Walbourne geen bizar groot talent is en gedeeltelijk aan de opbouw van het album. De nummer hadden in een andere volgorde logischer geklonken; nu springt het album te vaak tussen tempo’s, en tussen country en folk.
Wel is duidelijk dat Walbourne op de festivals mag verschijnen. The Hill lijkt nauwelijks geëdit ( geen galm, geen echo, geen opsmuk ) en in het zonnetje mag Walbourne ons zeker toezingen. Dat moet lekker gaan klinken, zeker als hij zijn op het album soms verplicht opgekropte energie echt kwijt kan.
Long Distance Calling - Long Distance Calling Long Distance Calling is een Duitse band die in 2006 is opgericht en met...
Daniel Martin Moore - In the Cool of the Day Daniel Martin Moore is een zanger en songwriter uit Cold Spring, Kentucky....