Pfoei, ga er maar eens aanstaan. Frontman Torre Florim was het brein achter Wait for Evolution, had het album min of meer solo in elkaar gesleuteld en een opvolger na zó’n overweldigend succes is een lastige opgave. De Staat bevestigt echter haar talent, want met Machinery overtreft men zichzelf. Torre Florim heeft de touwtjes niet meer zo stevig in eigen handen, maar heeft met Machinery meer een band-album gemaakt. Meer invloeden, meer afwisseling, meer ideeën en meer zichzelf. Werd bij het debuut Queens of the Stone Age nogal als vergelijkingsmateriaal gebruikt, op Machinery distantieert de band zich daar wat meer van, zonder aan diezelfde kracht in te boeten.
Machinery opent ijzersterk met ‘Ah I See’, single ‘Sweatshop’, het fijn gekozen rustmomentje in het mooie ‘Ill Never Marry You’ en het zeer rauwe ‘Old Macdonald Don’t Have No Farm No More’. ‘Sweatshop’ is een prima single-keuze, want het nummer grijpt je direct, mede doordat niet alleen Florim hierop zingt. Ook de stem van de betrekkelijk onbekende Kelly Thijssen (ze is de helft van electropop-duo Routines) is te horen en geeft het nummer veel extra glans.
Invloeden als QOTSA, Prince (‘I am a Rat’), Nick Cave (‘Keep me Home’) en dEUS zijn er nog in overvloed. De samensmelting van dit soort artiesten is razend interessant, want hoewel variërend, is het toch weer een eenheid. Enige kritiekpunt is dat het ijzersterke begin niet gecontinueerd blijft tot het einde. ‘Tumbling Down’, ‘Psycho Disco’ en ‘Back to the Grind’ zijn nog hoogtepunten, maar zo goed als die eerste vier nummers wordt het niet meer. De Staat overtreft zichzelf echter wel met Machinery. Die internationale doorbraak komt er op deze manier zeker.
Ron Sexsmith - Long Player Late BloomerAl sinds zijn titelloze debuut, uit 1995 alweer, is duidelijk dat Ron...
Jessie J - Who You Are Dat de 22-jarige Jessica Ellen Cornish in 2011 gaat doorbreken is eigenlijk...