De Brit heeft een aangename stem die de luisteraar binnen enkele seconden meevoert naar zijn wereld. Door zijn fingerpicking manier van gitaar spelen heeft de zanger ook een ondergrond die hem meeslepend begeleidt. Hier overheen is nog een mix van violen, blazers en keyboards gegooid om het geheel een extra indringend karakter te geven.
Daar slaagt de artiest goed in, ‘Flamingo Head’ is een mooi nummer waarin Terry zelf eerst langzaam opent. Na enkele indringende seconden wordt er een tweede stem toegevoegd en samen met de blazers en strijkers krijgt het nummer hierdoor de mogelijkheid om net boven het gemiddelde uit te steken. Helaas is de tekst van het nummer wel moeilijk te begrijpen. Opeenvolgend vertelt Terry dat hij bij iemand vertrokken is om vervolgens te verkondigen dat deze persoon hem verlaten heeft. Ook ‘I Was Once A Horse’, wat moet gaan over nostalgische gevoelens, is door de overdaad aan stijlfiguren en metaforen lastig te volgen.
Verder zijn alle nummers opgezet rond hetzelfde principe. Terry Magson opent enkel met zijn gitaar en wat elektronische achtergronddeuntjes het nummer, deze wordt in het refrein opgewacht door een meer indringend viool- of blazersritme en eindigt weer met Terry alleen aan zijn gitaar.
Het concept werkt zeker, maar is niet sterk genoeg om de volledige tien nummers lang te boeien. Een positieve noot zou En Garde zeker geen kwaad gedaan hebben. Daarnaast klinkt Terry op En Garde, in tegenstelling tot wat je zou verwachten met zo’n strijdlustige titel, vooral als iemand die de strijdlust allang opgegeven heeft. Zo’n persoon is maar zelden interessant om naar te luisteren.
Paul Kalkbrenner - Icke WiederTijdens het Sonar festival in Barcelona liet Paul Kalkbrenner deze maand...
Poly Styrene - Generation Indigo Wanneer postuum een album wordt uitgebracht van een artiest die een maand...