De rustige luisterliedjes lijken niet wat ze zijn. De eerste impressie laat een symfonisch geheel van lieve liedjes zien, maar her en daar zijn de overblijfselen van zijn rockera duidelijk aanwezig. De cd begint lief en rustig met het nummer It’s Alright If You Love Me. Bij aanvang van het tweede nummer Alone On The Rack beginnen de bluesinvloeden je huiskamer te vullen. Verderop in het nummer komt plots de wat stevigere gitaarsound op de proppen. Een prettige afwisseling waarbij de track niet op hol slaat. Alone On The Rack is daarbij één van de meest entertainende songs op het debuutalbum van Uil.
Waar Han bij bands als The Lounge en Antares nogal eens los ging op teksten met een maatschappijkritische inslag, is dit hier niet het geval. De onderwerpen die de nieuwbakken singer-songwriter vooral bezighouden zijn liefde, verdriet en tergende eenzaamheid.
De Groninger steekt de bewondering voor zijn old time hero Peter Hammill niet onder stoelen of banken. Zelfs het nummer Just Good Friends is een regelrechte cover. Het totaalpakket van Alone doet je tevens denken aan de Dire Straits. In bijna alle tracks zijn flink wat instrumentale stukken opgenomen. Dan hebben we het vooral over gitaar- en pianosolo’s. Het instrumentale gedeelte is goed uitgewerkt, maar daar schuilt tevens het gevaar in. Gitaar en piano overheersen de songs, wat niet hoort. Je verliest dan je luisteraar, omdat het ‘too much’ van alles is. Op The Afflicted hoor je dit duidelijk terug. Een behoorlijk zwaar nummer, wat zelfs gothic-achtig aandoet.
De stem van deze Groninger doet je denken aan de theatrale sound van Nick Cave. Ook zo’n old time hero. De intro van de song Pretty Darling refereert aan Nick Cave’s Straight To You of The One I’ve Been Waiting For. Het samenspel tussen instrument en zang op het debuterende schijfje is soms uit balans. Op rustige stukken lijkt het dramatische stemgeluid dan misplaatst.
Over het geheel gezien zijn de debuterende songs van Han Uil als singer-songwriter niet erg pakkend. Het lijkt alsof de beste man nog niet weet wat hij wil en op een muzikaal kruispunt staat. Doordat de cd doorspekt is met progressieve rockinvloeden en theatrale zang, doet het geheel verontrustend aan. Niet bepaald de ingrediënten voor luisterliedjes met een laidback-gevoel. Wellicht valt dit te wijten aan het feit dat er teveel genre-invloeden in Uil’s muziek opgenomen zijn. Kiezen dus, Han. Gooi in ieder geval maar de Dire Straits de deur uit.
Mr. Tube and the Flying Objects - Listen upLaten we eerst maar beginnen bij het bijzondere artwork van deze opvallende...
Rite - Hobo Metall Hobo Metal is de eigenaardige naam van de plaat die door Rite Rage Against...