.jpg)
Het album bevat typische blues nummers en enkele duidelijk meer pop en folk georiënteerde liedjes. Zo start het album met ‘Airport Blues’, met een blues-tokkeltje op gitaar, mondharmonica en een lichte vervorming op de zang. Niet erg sterk is het gebruik van het inmiddels wel erg uitgemolken “LP-effect”: het geluid van de naald op de plaat en het kraakje het hele nummer door. Ook ‘Old Habits’ is zo’n blues nummer, nu met band, zonder kraakje maar wel met weer een effect over de stem. Het bluesrepertoire is vooral aan het begin van de plaat geplaatst, want ‘I Believe I’ll Dust My Broom’ is wederom zo’n blues. Deze doet een beetje denken aan de blues van Seasick Steve: een vast gitaarpatroontje met slide dat behoorlijk stevig wordt gespeeld. De solo is niet erg prettig: het gekozen gitaargeluid is gewoonweg lelijk. Frankie Chavez heeft zich opnieuw niet kunnen beheersen: weer een effect over de stem. Ook het nummer daarna heeft weer zo’n storend effect.
Pas bij ‘Another day’ horen we een beetje de echte stem van Frankie Chavez en horen we dat hij ook meer kan dan blues. Een mooi liedje op akoestisch gitaar met een toegankelijke melodie en zelfs subtiele gitaarpartijen om het geheel op te leuken. Ineens begint de plaat anders te klinken en hoor je een beetje Newton Faulkner in het gitaarwerk terug en is de blues even ver weg. Titelnummer ‘Family Tree’ doet zelfs een beetje aan de luchtige folk van Josh Rouse denken. De man kan mooi gitaar spelen en dat bewijst hij in de twee akoestische liedjes die volgen, waarvan ‘The Calling’ een instrumentaal nummer is. Er komt nog wel wat blues aan te pas, zelfs weer een effect over de stem, maar nu allemaal wat subtieler. ‘December 21st Century’ heeft ook zo’n blues gitaarriff, maar wel op een leuke manier en de zangpartij doet meteen denken aan Jack White. Een erg leuk nummer! In het slotnummer ‘Hey’ wordt Frankie Chavez bijgestaan door Emmy Curl, ook uit Portugal, wat een aardig duet oplevert.
Family Tree begint moeizaam en een beetje gemaakt rauw met effecten over de zang, botte gitaarpartijen en typische blues. Halverwege wordt de toon ineens een stuk zachter en is er meer pop te horen, leukere melodieën en de best prettige zangstem van Frankie Chavez. De combinatie is wat raar en maakt het geen ideaal album om in z’n geheel te luisteren. Frankie Chavez had beter een tweede EP kunnen maken: de eerste vier nummers van Family Tree achterwege kunnen laten en de acht resterende liedjes uitbrengen.
.jpg)
Daughtry - Break The Spell Tour Edition 2012Vierde! Vierde werd hij nota bene. Chris Daughtry kwam in 2006 niet eens op...
.jpg)
Ben Folds Five - The Sound Of The Life And Mind Hoewel Ben Folds gewoon onder zijn eigen naam muziek is blijven maken,...