De start van EMA’s tijdreis is veelbelovend. Ruis welt op en de zware bas is het eerste teken van de enorme drive van ‘Satellites’. Anderson gaat op vocaal gebied mee met de overstuurde elektronica. Vol overgave blaast en schreeuwt ze in de microfoon. Een dergelijke intensiteit keert helaas zelden terug in het vervolg van de plaat.
Het aantal nummers dat het predikaat ‘gewoontjes’ verdient is te hoog voor iemand die Past Life Martyred Saints op haar cv heeft staan. ‘When She Comes’ en ‘Dead Celebrity’ zijn te slap om in het huidige grote aanbod van nieuwe muziek aandacht te verdienen. ‘Smoulder’ is gebouwd op een fraaie, rustige beat, maar hier zijn het de storende effecten op Andersons zang die het een lange zit maken.
Momenten van pure brille zijn er daarentegen genoeg. Op The Future’s Void is er ook ruimte voor een terugblik. ‘100 Years’ is als een voordracht. De begeleiding van piano en strijkers is ingehouden, terwijl Anderson de verschrikkingen van de wereldoorlogen aanduidt als kenmerkend voor de 20ste eeuw. Het is hoe toekomstige generaties waarschijnlijk terugkijken op de vorige eeuw.
Rake observaties zijn er ook over het nu en de toekomst. “There should be a law about it when they can take videos of you”, klinkt het in ‘3jane’, dat dystopisch van karakter is. Hopelijk is EMA’s muzikale toekomst rooskleuriger, maar The Future’s Void laat in het midden of er hoop is op een album van het niveau van haar vorige.
.jpg)
S. Carey - Range Of LightIn de schaduw staan van je frontman. Het overkomt veel vakbekwame bandleden....
.jpg)
Mad About Mountains - Harlaz Wat een autoritje naar Italië al niet teweeg kan brengen. Het bracht de...