Amper een jaartje na het debuut trakteert het Duitse viertal ons op de opvolger en zonder ook maar een keer te draaien weet je eigenlijk al waar de muziek op deze tweede schijf met de titel The Savage And The Grace naar toe gaat. Inderdaad staat ook dit album vol met snelle speedmetal die logischerwijs heel erg aan Savage Grace doet denken. Zo krijgen we het gevoel van die illustere jaren tachtig, waarin de speedmetal opgang maakte, weer terug.
Of we nu echt heel blij moeten zijn met het bestaan van Masters Of Disguise laten we in het midden. Soms moet je een legende een legende laten, maar de vier Duitsers kwijten zich in ieder geval wel goed van hun taak. Qua muziek, songs en instrumentbeheersing klopt het allemaal, al gaat op den duur, door de constante hoge snelheid, alles wat op elkaar lijken. Het kleine uurtje is dan ook meer dan genoeg.
Na het intro trekken tien druistige songs langs waarin nooit een gat valt. Het gelaagde gitaarwerk en de kundige zang van Alexx Stahl zorgen ervoor dat alles keurig dichtgetimmerd zit. Verder is alles van een gelijk niveau zonder hoogte- of dieptepunten. Het is overigens heerlijk als de snelheid even wordt ingedamd zoals in het lange en epische Iced Earth-achtige ‘New Horizons’, halverwege het album. Helaas is alleen in dit nummer de zang van Stahl wel heel erg aanstellerig. Ook tegen het einde van het album zakt het tempo iets in; ‘The Scavenger’s Daughter’ zou je met een beetje goede wil een powerballad kunnen noemen en ‘Barbarians At The Gate’ is eveneens een midtempo nummer. Verder overheerst vooral de snelheid.
The Savage And The Grace is een kundig powermetalalbum zonder echt een klassieker te zijn. Daarvoor beklijven de songs te weinig. De fans van Savage Grace en deze Duitse Rip-off kunnen echter tevreden zijn met dit plaatje.
.jpg)
Scarved - Dynamite Scarved houdt niet van moeilijk doen. Zoveel is duidelijk bij het...
.jpg)
Jordan Klassen - Repentance Het is altijd mooi als je iets nieuws ontdekt waar je direct een goed gevoel...