Het album opent met, ‘My Generation’, een hevig verstoorde gitaarpartij en een catchy zang. Het is een tof contrast dat ervoor zorgt dat de schijf gelijk je aandacht pakt. De opvolgende tracks zoals ‘It’s Beautiful Here’ en ‘In The Ground’ zijn divers genoeg om de aandacht vast te houden, toch is het geheel te typeren als easy listening. Het vergt geen moeite om het te kunnen beluisteren. Af en toe hoor je iets experimenteels, het einde van ‘Chinese Saucer Magnolia’ komt op een psychedelische manier tot stilstand.
Er zit een juiste balans in hoe gemakkelijk je naar de plaat kan luisteren en de muzikaliteit waarmee de schijf is gemaakt. Daarnaast hebben de enorme hoeveelheid gastmuzikanten invloed op de breedte van Dungeon Golds. Denk aan artiesten als Peter Buck, Jeff Tweedy en Ian McLagan. Hoewel de plaat grotendeels is opgenomen in een kelder, is er weinig droevigs te vinden. De sfeer is muzikaal juist erg uptempo en vrolijk.
Dungeon Golds is een bovengemiddelde plaat, maar is niet essentieel te noemen. De handvol gezellige tracks en de paar geweldige momenten zijn het bewijs dat dit album een propere uitgave verdient. De stijl van de groep is niet heel uitbundig of uniek, dus het zal niet voor iedereen zijn weggelegd. Dungeon Golds is gezellig, herkenbaar en vrij makkelijk te verteren.
.jpg)
Vessels - DilateHet roer omgooien, geen rekening houden met wat er van je verwacht wordt:...
.jpg)
`t Vlaggenschip - Kunst Met Een Grote K-U-T Soms is het goed dat er een recensent is die mensen tijd en ergernis...