Uitgerekend de laatstgenoemde bleek nu juiste het favoriete album van zowel Sarah Zimmermann als Justin Davis, die nu met Nothing But The Silence hun eerste volwaardige geluidsdrager presenteren. Wie nu een soortgelijk geluid verwacht komt bedrogen uit. Bevatte Raising Sand nog vlagen van country-noir en een onheilspellend donker geluid, Nothing But The Silence klinkt luchtig en veelal opgewekt. De stemmen passen uitstekend bij elkaar maar missen het rauwe randje zoals we dat wel terughoren op de nieuwe van Emmylou Harris en Rodney Crowell. Verrassende wendingen zijn er ook nauwelijks te vinden. Eerder is er sprake van herkenning of nog erger, voorspelbaarheid. Of Burnett het ook zo voelde is niet bekend, maar niet voor niets biedt hij zelf de helpende op ‘Miss Me More’, de beste track van het album.
De twee zijn er in geslaagd om een aantal uiterst toegankelijke liedjes te componeren met invloeden uit de folk en nog meer uit de pop, waarmee ze dikwijls afstand lijken te nemen van de traditionele countrypaden. Te vaak worden de lijntjes gevolgd en tevergeefs hoop je iedere keer dat ze de eerstvolgende afslag pakken. In tegenstelling tot Plant en Krauss hebben Zimmermann en Davis zich uitsluitend bezig gehouden met eigen materiaal dat het ongetwijfeld in de States heel goed gaat doen, hoewel ook daar de countrypurist er zijn neus voor ophaalt, maar waarvan men in Europa koud, noch warm zal worden. Het probleem is dat het allemaal al eens eerder is gedaan en dan ook nog eens vele malen beter.
.jpg)
Splendid - The Good LifeDe Haagse popformatie Splendid speelt al sinds 2001 podia in heel Nederland...
.jpg)
Deez Nuts - Word Is Bond Als er met een album een persbericht van anderhalf kantje is meegestuurd, is...