Die promotie is best een dingetje. Bij Festivalinfo plofte een kartonnen singleshoesje op de mat zonder verdere begeleiding. Geen persbericht, geen bio. Niks. Goed, een beetje speurwerk op internet is ons ook niet vreemd en de korte rondgang leert dat we hier te schaften hebben met vijf mannen uit het Saarland. Ze spiegelen zich vooral aan bands als The Dead Kennedys, om een voorbeeld te noemen. En ze werkten dus acht jaar aan 16 liedjes die binnen 37 minuten passen.
Het spiegelen aan bands die decennia terug een nieuw genre aanboorden en daardoor zich niet verplicht voelden om muziek te maken die uit meer dan rechttoe rechtaan akkoordenschema’s bestonden, is in het geval van Steakknife verstandig. De mannen wekken namelijk niet de indruk dit niveau te kunnen overstijgen. Een analyse van het instrumentgebruik? Zang: slecht. Gitaren: oersaai. Bas: dito. Drums: matig. En dat was het. De Duitse heren begeven zich op de toppen van hun uiterst povere kunnen en de 16 liedjes op One Eyed Bomb zijn er het beschamende resultaat van.
Het besef dat de tijden voorbij zijn dat deze muziek aanvaardbaar was, is nog niet doorgedrongen aan de Duits-Franse grens. Een ook het idee dat puberale teksten, gezongen door mannen van dik in de veertig, nogal potsierlijk klinken, is nog niet ingedaald. Songs als ‘Finger In My Butt’ en het over Mexicaans eten verhalende ‘Shake My Burrito’ zijn trieste dieptepunten op een album wat godzijdank vaak onverstaanbaar is.
Nee, Steakknife had zich de moeite kunnen besparen van het maken van deze plaat. De onderbreking van acht jaar had moeiteloos doorgetrokken kunnen worden richting de pensioengerechtigde leeftijd. One Eyed Bomb is een zinloos werkje. Slecht gecomponeerd, slecht opgenomen, slecht gespeeld en slecht gebracht. Slecht. Dus.
.jpg)
Opticks - OpticksTwee jaar lang werkte de Achterhoekse band Opticks , voorheen onder de naam...
The Flatliners - Division Of Spoils Een zoethoudertje voor de fans, een manier om wat centen te schrapen of een...