De plaat opent dan ook op een vertrouwde manier: snelle gitaar met een oprechte zang die wel wat wegheeft van Frank Turner on steroids. Vuig, doch meezingers: dat is de toon die Gnarwolves op dit album zet. En man, wat werkt het lekker. ‘Car Crash Cinema’ heeft dan weer juist dat meeslepende, en dit brengt de band wat meer gedoseerd over, en dermate zo dat er een stukje Menzingers te bespeuren is. Helaas is dit nummer in de minderheid, en draaft de rest van de nummers aardig hard door. Drums op standje 180, en dat is lekker, maar maakt ook dat er wat minder ruimte is om juist wat meer sfeer in de nummers te verwerken.
Het maakt ook dat het album, net als het debuut, wat herhaling begint te vertonen. Tegen het einde van de plaat, als ‘Channelling Brian Molko’ langs komt, is de boodschap ook wel duidelijk: Gnarwolves wilt rammen! Afsluiter ‘Shut Up’ voelt na deze achtbaan dan ook wat misplaatst, en had wellicht beter ergens halverwege de plaat de revue kunnen passeren. Er hadden, wat uw recensent betreft, wel wat meer nummers als ‘Car Crash Cinema’ op de plaat gemogen.
Wat de band doet, doet het echter uitmuntend. Op een sterke manier weten ze verleden en heden in elkaar te verweven, op een manier die ook nog eens ontzettend energiek en openhartig is. Daarin kiest de band natuurlijk wel een duidelijke richting: niet-lullen-maar-met-je-vuist-in-de-lucht-punk, en dan ook écht oldschool. Bad Religion zou trots zijn.
PWR BTTM - PageantPrima tweede album van dit powerpopduo uit New York, met duidelijke...
Firespawn - The Reprobate Dat er in de metal tegenwoordig vrij vaak terug wordt gegrepen naar het...