Idols Of Exile kent tekstueel en muzikaal zowel slepende, melancholische en ingetogen als vrolijke, luchtige en uitbundige momenten. Het rijke instrumentarium (onder meer strijkers en blazers) maakt het album eveneens tot een nogal afwisselende luisterervaring. Ondanks al deze diversiteit verliest het album niet aan consistentie. Collett’s intieme vertellingen, gezongen met zijn prachtig breekbare stem, smeden de twaalf afzonderlijke tracks op het album tot een boeiend geheel.
Het à la Coffee & TV (Blur) vrolijk huppelende Hangover Days, het bitterzoete We All Lose One Another, het slepende Parry Sound, het minimalistische Almost Summer en het in de verte op Wild Horses van The Rolling Stones lijkende Pink Night zijn zo indringend dat er langzaam maar zeker een verslavende werking uitgaat van deze plaat.
Liefhebbers van singer-songwriters als Rufus Wainwright, Nick Drake, Paul Westerberg, Bob Dylan, Ben Lee en Evan Dando zouden wel eens als een blok kunnen vallen voor Jason Collett’s solo-avontuur. Maar ook fans van aan Broken Social Scene gelinkte indie-rock zullen de meer op traditionele liedjes dan op het experiment gestoelde aanpak van Collett eveneens op waarde weten te schatten.
Playstation 2 - Buzz : The Big QuizGamepersonage Buzz is een geinig mannetje. Maar vooral een hyperactieve...
E110 - Oh sweet little sleepy Tomato Diep, diep in het polderlandschap van de omgeving Gorinchem ligt het dorpje...