VERSLAG: Roadburn Festival 2005

Roadburn Festival verslag

Het Roadburn festival is naar eigen zeggen het grootste stoner (rock) festival van Europa. Groot is het zeker. Met maar liefst 3 podia en 14 bands is er voor iedereen die stoner een warm hart toedraagt iets te zien.

Opener van het Roadburn festival is Sunn0))) . De band is in de rij, buiten de 013 al goed te horen. Je denkt alleen de bass-tonen van het optreden door te krijgen, maar dit is niet het geval. Basstonen voortbrengen, blijkt alles zijn wat deze doom-band doet. En het geluid staat zo hard dat buiten een complete concertregistratie te horen is. Ook de presentatie van de band is bijzonder. De band staat doodstil en ze zien er uit als een kruising tussen monniken en de KKK. Het publiek vindt het allemaal prachtig en trakteert de band op een staande ovatie!

Na het vervreemdende sonische geweld van Sunn0))) is de jamrock van Astrosonic een verademing. Traditionele songstructuren! Drums! Gitaarsolo’s! De mannen uit Oss bewijzen dat je voor hoge kwaliteit spacerock helemaal niet buiten de landsgrenzen hoeft te zoeken. De muziek zit goed in elkaar en de lang uitgesponnen solo’s vullen de spannende basis perfect aan. Dat de zanger nog steeds geen enorm podiumbeest is mag de pret niet drukken.

In de kleine zaal gutst het zweet van Alabama Thunderpussy af. Niet zo raar want het zit mudjevol. Maar dat is niet de enige reden. Johnny Weills schreeuwt zich namelijk de longen uit het lijf en de rest van de band werkt zich ook in het zweet. De snoeiharde recht voor z’n raap rock wordt enthousiast ontvangen en waarom ook niet? Onderwerpen als motorrijden of het doodmaken van mensen voor de lol gaan er in als koek.

Ongetwijfeld het meest relaxe optreden op de avond wordt verzorgd door Brant Bjork en de Brothers . Met op de achtergrond beelden uit de woestijn geprojecteerd zetten ze een set neer, die af en toe rockt maar vaker broeierig kabbelt. Met de ogen dicht waan je jezelf in de woestijn en als ze weer open gaan staat daar opeens Ed Mundell die aan het eind even mee komt jammen. Helaas voegt hij weinig toe, maar toevoegingen hebben de Brothers dan ook helemaal niet nodig...

“Bubbles??!! Bubbles??!! I’m the fucking prince of Darkness!” Ozzy Osbourne zou nog niet dood gevonden willen worden met een bellenblaasmachine. Bij Space Ritual maakt het het plaatje echter compleet. Dat plaatje bestaat verder uit een enorme melkwegprojectie, gogo danseres en gekleurde staafjes die het publiek ingaan. De spacerock hippies doen er alles aan om een zo authentiek mogelijke show neer te zetten. Ook qua geluid lijkt het alsof de ex-Hawkwind leden volledig stil hebben gestaan sinds pakweg 1976. Het publiek lijkt het niet helemaal te begrijpen en zelfs Ed Mundell die mee komt spelen kan daar weinig aan veranderen. Gelukkig vinden de kennelijk speciaal voor deze gelegenheid ingevlogen hippies in het publiek het geweldig.

Terwijl Space Ritual een psychedelische ervaring biedt op het grote podium pakt Hulk het in de Batcave wat aardser aan. Wat rockender ook. Terwijl men in de grote zaal teruggrijpt op de hippie-erfenis neemt Hulk de Stooges mee naar de 21-ste eeuw en maakt zo een portie vette en superstrakke rock. Het publiek kan het waarderen en het zit dan ook stampvol. Gelukkig blijkt de sfeer weer uiterst relaxt en het kost Brant Bjork dan ook weinig moeite om door het publiek vooraan te komen. Gelukkig maar, want anders had datzelfde publiek niet van de voormalig Kyuss-slagwerker samen met Hulk op het podium kunnen genieten. Een van de hoogtepunten op Roadburn.