VERSLAG: London Calling #1 2009

Dag 2

Op de tweede dag London Calling staan er meer meisjes op het podium. Met een gitaar om haar nek is de zangeres van The Joy Formidable één van de stoerste dames vanavond. Het trio uit Wales maakt muziek die shoegaze genoemd wordt, al doet het meer dan eens denken aan jaren ‘90-rockbandjes als The Cranberries, Ash en Elastica. De vocalen zijn helaas niet zo mooi als de zangeres in kwestie. Totaal anders is Marina, een charmante brunette die samen met haar Diamonds frisse en ietwat eigenzinnige popliedjes maakt. Marina and The Diamonds brengt een panische cover van de Gwen Stefani-hit ‘What You Waiting For’, al overtuigt deze dame vooral met haar eigen liedjes en het mooiste jurkje van de avond.

Wie deze avond minder geluk heeft met haar jurkje is Shingai Shoniwa, de zangeres van The Noisettes. Al tijdens het eerste nummer laat de rits die het witte gevalletje bij elkaar behoort te houden het afweten. Nu is het achterwerk van Shoniwa geen straf om naar te kijken, al blijkt de zangeres er geen weet van te hebben totdat de gitarist haar er op wijst. Iemand uit het publiek gooit een legging het podium op, tot grote vreugde van Shoniwa. Als band is The Noisettes gegroeid. Shoniwa is een fraaie frontvrouw, charismatisch en vocaal sterk. Puntige popliedjes met een vleugje soul, punk en electro maken The Noisettes tot één van de interessantste bands op London Calling. Gemist? Ga de band dan zien op Pinkpop.

Kajagoogoo, Duran Duran, Won Ton Ton, The Yeah Yeah Yeahs, Shana-Nana, Oi Va Voi, The The, Fra Lippo Lippi, The Ting Tings, Tom Tom Club… Repetitieve bandnamen zijn er genoeg. Relatief nieuw in dat rijtje is Dananananaykroyd; inderdaad vernoemd naar de acteur Dan Aykroyd uit ‘Spies Like Us’, ‘Brewster’s Millions’ en de ‘Ghostbusters’-films. Eerder dit jaar zaaide de band al veel lof als het voorprogramma van Kaiser Chiefs, dat zelf ooit op London Calling stond. Dananananaykroyd lijkt diezelfde sterstatus na te jagen en bouwt een groot feest in Paradiso. Moshpit, crowdsurfers, stagedivers; het lijken de jaren ‘90 wel. Soms heerlijk rauw, dan weer melodieus en vooral heel veel lol. Terwijl de bandleden meer dan eens het publiek - letterlijk - opzoeken, lijkt er een hevige romance te bloeien tussen de toeschouwers en Dananananaykroyd. Dit gaat groot worden, let maar op.

Na alle hoekigheid en feestelijke bands is het even tijd voor bezinning. Mooie melodisch gearrangeerde liedjes, inclusief bouzouki en Sprinsteenesque klokkenspel, zijn er te horen bij Fanfario. Een grappige naam, al ontstijgt de band het niveau van een gemiddelde fanfare. Bovendien is Fanfario ingetogen en soms zelfs ontroerend. De vergelijking met Arcade Fire ligt voor de hand. Mooi, mooi, mooi. Een band die niet goed uit de verf komt is Delphic, dat klinkt als een mislukte New Order-kloon. Uit het publiek komt een passende respons; ongeïnteresseerd en in afwachting van iets beters. Veel beter wordt het niet met The Red Light Company. Rode lichten zijn er genoeg in Paradiso en de dienstdoende lichtmannen vinden dat blijkbaar prachtig. Amsterdam staan tenslotte bekend om de rode lichtjes. Helaas is The Red Light Company behoorlijk seksloos. Wel flirt de band schaamteloos met Snow Patrol. Om moe van te worden. Gaap…