VERSLAG: Rhythm & Blues Night 2009

Rhythm & Blues Night 2009

De Rhythm & Blues night in Groningen is een festival dat al verscheidene bekende blues artiesten naar het noorden heeft weten te halen. Met dit jaar twee grote headliners, Booker T & Joe Bonamassa , beloofde het van te voren al een uitstekende avond te worden. Daarnaast is het altijd leuk mensen kijken op de Rhythm & Blues night, de spijkerjasjes, vetkuiven en Hells Angels passeren je de hele avond van alle kanten.

Bij binnenkomst komt vanuit de foyer de stampende blues van Hokie Joint je al tegemoet. Deze vijf mansformatie speelt oude, swingende blues waarbij met name de mondharmonica de show steelt en ondanks de niet meer heldere indruk van de zanger weet de band er toch een strak optreden van te maken.

Daarna is het meteen al tijd voor het hoogtepunt van de avond, Booker T . Samen met drie gitaristen en drummer weet hij er een imponerend optreden van te maken. De band weet perfect een familiare sfeer te creëren met het idee dat oom Booker T even langs komt. Gezeten achter zijn orgeltje, met de jas op de kruk alsof er elk moment besloten kan worden te vertrekken, speelt Booker T zijn klassiekers in combinatie met enkele nummers van zijn laatste album Potato Hole . Booker T zingt zelfs nog een oud blues nummer en ook dat gaat hem lang niet slecht af. Het uur vliegt hier dan ook voorbij, en het is een grote schok als Booker T midden in ‘Time is tight’ afsluit met de simpele woorden; “This was our show” . Deze man had in zijn eentje de rest van het avondprogramma mogen vullen.

Maar dat mag de pret niet drukken en eigenlijk belanden we in de kleine zaal gelijk weer in een hoogtepunt. Ditmaal is het de blueszanger Jim Byrnes die The Sojourners heeft meegenomen. Deze combinatie van een bluesartiest met drie gospelzangers werkt erg aanstekelijk, en met bekende nummers als ‘Eyes on the prize’ weten ze er een leuk optreden van te maken. Bij het laatste ingezette nummer heb je ook het idee in een Amerikaanse gospelkerk beland te zijn.

Hierna kunnen we weer door naar de grote zaal voor de tweede hoofdact van de avond, Joe Bonamassa . Hierbij heeft hij een achtkoppige band meegenomen en vooral de blazersectie lijkt een welkome aanvulling. Vanavond laat Joe weer eens zien waar hij zo goed in is, gitaar spelen. Met name het stuk waarbij hij in zijn eentje op het podium de akoestische gitaar speelt is erg indrukwekkend. Helaas is het hele optreden teveel geconcentreerd rondom het briljante gitaarspel van Joe Bonamassa, waardoor de nummers nooit echt swingend willen worden. De toegevoegde blazers hebben ook zo goed als geen enkele meerwaarde gehad, maar wellicht komt dit doordat het de tweede avond ooit met hen was.

Na al het krachtige gitaarspel is het heerlijk om even tot rust te komen bij de jazzy blues van James Hunter . De voormalige achtergrondzanger van Van Morrison is met zijn band perfect op elkaar in gespeeld en weet de jaren ’50 muziek zeer leuk ten gehore te brengen. Het optreden doet sterk denken aan de optredens van Bill Wyman’s Rhythm & Blues Kings.

Dan is het tijd voor de laatste act in de grote zaal, de Nederlander Julian Sas . Ondanks de goede verhalen weet hij niet te boeien met zijn ruige gitaarspel en overdreven mime. Helaas is het optreden in de entreehal van Slim Cessna’s auto club ook al niet veel boeiender. Met hun countrypunk weten ze wel een feestje te bouwen maar mooi wil het niet echt worden.

Om twee uur begint dan Dale Watson , samen met zijn Lone Stars speelt Dale pure country muziek. Ondanks de mager gevulde zaal speelt hij gewoon zijn muziek en doet dat ook nog eens heel aardig, maar mede door het late tijdstip wil de langzame country niet echt boeien en wordt het tijd voor wat rock & roll in de foyer. Daar zijn de Los Straighthjackets al een paar nummers bezig en hebben inmiddels de sfeer er al in gebracht. De mannen met worstelmaskers op geven een leuke show waarbij met name de ingestudeerde danspasjes leuk zijn om naar te kijken. Als dan Big Sandy op het podium verschijnt, weet hij met een aantal rockabilly nummers het optreden naar een hoger niveau te tillen. Na het vertrek van Big Sandy zijn de instrumentale nummers een stuk minder interessant en wordt het tijd om na een geslaagde avond op huis aan te gaan.