VERSLAG: London Calling #1 2009

Dag 3

De laatste dag van London Calling valt al met al wat tegen, maar voor een beetje Arctic Monkeys-fan valt er genoeg leuke muziek te ontdekken. En er is eindelijk soul. Maar ook buitenaardse metal. Eerst moet het publiek zich door de muziek van Threatmantics worstelen. Het drietal maakt psychofolk met een stevige vleug rock-‘n’-roll en veel humor. Echt overtuigen doet Threatmantics niet. Wel sterk is The Phantom Band. Je zou de muziek kunnen omschrijven als stonerwave, met brommende gitaren rondom monotone logge zang. Soms doet The Phantom Band een beetje denken aan Editors, maar dan zonder de hippe outfits. Snorren, baarden en houthakkershemden tooien de band. De toetsenist lijkt een beetje op Jamie Hyneman uit ‘MythBusters’.

Even later staan de blije guppen van Team Waterpolo in de grote zaal. Voor hen duidelijk nog te groot. Entertainment en aardige popdeuntjes. Meer niet. Dan tijd voor de Arctic Monkeys-soundalikes. De Londonse Eugene McGuinness (begeleidt door The Lizards) klinkt niet alleen als een poolaapje, hij lijkt ook als twee druppels water op Alex Turner. The Backhanded Compliment klinkt iets oorspronkelijker en komt voort uit de resten van het leuke bandje Milburn (misschien ken je ze nog van de single ‘Cheshire Cat Smile’). Nadat ook The Cinematics de revue zijn gepasseerd is het wel weer genoeg geweest met de Arctic Monkeys-kopieën. And now for something completely different!

Iets anders, dat vinden we in de band Frankmusic. Geformeerd rondom multi-talent Vincent Frank brengt dit collectief frisse pop met veel elektronica. Een vette cover van de Stranglers-klassieker ‘Golden Brown’ doet het bijzonder goed en overtreft zelfs het doodgedraaide origineel uit 1982. Naar het einde toe zakt de set wat in, maar al met al zeer amusant. Het hoogtepunt van deze avond - en eigenlijk heel London Calling - komt pas laat op de laatste avond. Soul, échte vette soul met blazers. Dat horen we bij Deense band The Asteroids Galaxy Tour. Duidelijk geïnspireerd door de grote Amerikaanse soullabels uit de jaren ’60, ’70 en ’80 maken de blonde Denen heerlijke nummers. De prachtige zangeres Mette Lindberg lijkt een kruising tussen Duffy en Alison Goldfrapp; stijlvol en gesofisticeerd met een mooi rauw randje om haar fluwelen stembanden. Volgend jaar meer soulmuziek op London Calling! Wie weet dat The Asteroids Galaxy Tour weer een mod-scène kan inspireren?

In de late uurtjes van London Calling nog wat eigenaardige muziek. Chew Lips brengt kittige electropop met ietwat valse zang. Erg opvallend is Micachu & The Shapes, de band rondom Mica Levi. Deze zangeres klinkt als een elfjarig jongetje en de muziek is experimenteel; op het eigenaardige aan toe. Pas écht eigenaardig wordt het bij Chrome Hoof. Glammetal met invloeden uit electro en P-funk (vooral visueel). Met Ziggy Stardust-achtige schmink, zilverkleurige gewaden en een krijsende zangeres is het duidelijk dat Chrome Hoof absoluut op de netvliezen van de bezoekers gebrand zal blijven. Zeker wanneer er ook nog een immense neprobot op het podium verschijnt. Alleen een ruimteschip ontbreekt nog. Maf slot van een gevarieerde editie van London Calling.