VERSLAG: Roskilde 2009

Dag 4

Beslist één van de mindere optredens op Roskilde ’09 is dat van Eagles Of Death Metal. Ja, het is een amusante show met veel gitaargeweld en een lollige cover van Stealer’s Wheels ‘Stuck In The Middle’, maar deze rockers zijn duidelijk de mindere goden op het Orange-podium na briljante optredens van Pet Shop Boys, Nine Inch Nails en Oasis. “We’re fucking nervous because of this huge crowd”, zegt zanger/gitarist Jesse Hughes. “If we fuck up, it’s because we love you so much!” De act van Hughes slaagt er echter niet in om de anderzijds ongeïnspireerde rockshow van Eagles Of Death Metal langer dan een halfuur boeiend te houden. Dan had medeoprichter Josh Homme (Queens Of The Stone Age) mee moeten komen…

Een propvolle Arena-tent heeft zich verzameld bij het optreden van de Noors-Duitse band The Whitest Boy Alive. Zanger Erlend Øye is de muzikale wederhelft van Eirik Glambek Bøe bij Kings Of Convenience. Übernerd Øye maakt met The Whitest Boy Alive zeer dansbare indiepop, als het ware een soort mix tussen The Smiths en Jamiroquai. Prettige grooves en fijne zanglijntjes komen mooi samen in de funky liedjes van The Whitest Boy Alive. Hippe meisjes en stoere kerels dansen dat het een lieve lust is, terwijl Øye door zijn dikke brillenglazen toekijkt. Dan blijkt ‘The Revenge Of The Nerds’ toch ineens een stuk prettiger dan verwacht.

De meningen waren verdeeld over Madness op Pinkpop. Volgens de één was het de beste show van heel Pinkpop, volgens de ander was het maar erg saai. Waarschijnlijk het verschil tussen de verstokte fans en de willekeurige toeschouwers. Echter, op Roskilde ’09 laat Madness er geen enkele twijfel over bestaan; deze band is nog steeds heel erg goed! Waar Madness op Pinkpop punten liet liggen aan bevlogenheid, wordt dat op Roskilde ruimschoots goedgemaakt. Ook de flauwe grappen van zanger Suggs blijven grotendeels achterwege. Wat niet achterwege blijft zijn de hits; ‘Baggy Trousers’, ‘Our House’, ‘Nightboat To Cairo’, ‘Madness’ en ‘House Of Fun’. De Deense bezoekers in het voorvak gaan zelfs spontaan in polonaise lopen. En je zou denken dat dit een typisch Nederlands gebruik is. Voor de Nederlandse fans is het echter balen dat Madness op Pinkpop niet zo’n geweldige show heeft neergezet. Volgende keer beter, Suggs!

Zagen we eerder op Roskilde ’09 al stijlicoon Grace Jones, op deze laatste festivaldag is het de beurt aan een stijlicoon van dit moment om de Arena-tent op zijn kop te zetten; Karen Orzolek van de New Yorkse artrockband Yeah Yeah Yeahs. Orzolek, vaak Karen O genoemd, is duidelijk het hipste meisje van heel het festival. Ze gaat gehuld in een modern gewaad, dat al snel plaats maakt voor een even zo modern jurkje. Toch staan er niet alleen maar fashionista’s bij het optreden van Yeah Yeah Yeahs. De muziek wordt door een brede groep festivalgangers gewaardeerd en dat is zonder meer terecht. De hoekigheid is heel eigentijds, al wordt de stem van Orzolek na verloop van tijd vermoeiend om naar te luisteren. Dit vooral omdat ze niet echt zingt, maar voornamelijk schreeuwt. Op plaat pakt dat toch aanzienlijk beter uit dan live. Verder een prima show van een band die je zeker een keer gezien moet hebben.

Dit is het optreden waar velen lang naar uit hebben gekeken. Coldplay is de grote afsluiter van Roskilde ’09. De band van Chris Martin kwam tien jaar geleden ons bewustzijn binnendrijven. Eerst met wat losse EP’s, gevolgd door het ijzersterke debuut ‘Parachutes’. In vijf jaar tijd groeide de band uit van indierockers tot stadionrockers en ‘Viva La Vida Or Death And All His Friends’ is misschien wel de sterkte plaat sinds dat debuut. De show van Coldplay staat dan ook voornamelijk in het teken van die laatste plaat. Thematisch heeft de band dat erg goed doorgewerkt, dat valt onmiddellijk op tijdens de start van de set; een portie ‘Life In Technicolor’, gevolgd door ‘Violet Hill’. Met ‘Viva La Vida’ balanceert Coldplay op het randje van kitsch met zijn bombastische productie, al valt het live allemaal prima op zijn plek. Fans van ‘Parachutes’ worden tijdens deze show enorm teleurgesteld, wanneer enkel ‘Yellow’ wordt gespeeld. Dat is dan wel weer een prachtnummer en tijdens deze uitvoering ervan worden grote gele ballonnen het publiek ingesmeten. Een paar keer verruilt Coldplay het grote Orange-podium voor kleine, geïmproviseerde podiumpjes. Een akoestische set met onder andere ‘Green Eyes’ en de Michael Jackson-cover ‘Billie Jean’ worden vertolkt op een podiumpje helemaal achteraan bij het voorvak. Dat levert een schitterend plaatje op, met de lichtjes van het reuzenrad op de achtergrond. Op een klein podiumpje voor het hoofdpodium worden aparte uitvoeringen gespeeld. Een medley van ‘God Put A Smile Upon My Face’ met ‘Talk’ wordt door de hele band gespeeld met een elektronische drumset, terwijl Chris Martin ‘The Hardest Part’ solo speelt achter een piano. Erg mooi nog steeds zijn liedjes als ‘In My Place’ en ‘Fix You’, zelfs in zo’n enorme menigte. Alle kritieken ten spijt, kun je eigenlijk alleen maar bevestigen dat Coldplay een waanzinnig sterke liveband is. Wie naar de concerten gaat in september gaat dat aan den lijve ondervinden. Een mooi slotstuk van Roskilde ’09!