VERSLAG: Bospop 2009

Dag 2

Op het oorspronkelijke voetbalveld mag The Sheer de aftrap doen op de tweede dag van Bospop. Wij, in korte broek en t-shirt, kijken nogal met vreemde ogen naar de zanger in zijn zwarte winterjas. Wanneer hij roept: “Iedereen poncho’s uit!”, kan ik hem helemaal niet meer volgen. Het aantal poncho’s op het veld is namelijk op één hand te tellen. Van al hun smeuïge pop nummers is het toch soms toch stiekem genieten zoals bij de mooie nummer ‘With The TV On’. (MS)

Wat The Sheer niet lukt, lukt deze band wel, we hebben het over de Britse band Pronghorn. We ontwaken namelijk langzaam en van de opzwepende energie koeienpunk kunnen we niet anders, dan na enkele stuiptrekkingen, te gaan dansen. Mocht deze band in de avond geprogrammeerd hebben gestaan was het gegarandeerd een groot feest geworden. (MS)

Van de vier zangeressen dit jaar op Bospop is Lucinda Williams er een van. Deze vrouw van middelbare leeftijd zou bij de Tom Petty fans onder ons bekend kunnen zijn van zijn cover ‘Changed The Locks’. Verstop achter haar zonnebril staat ze nonchalant in de tent waardoor het lijkt alsof ze er vandaag er niet zo’n zin in heeft. Aan haar begeleidingsband vallen twee dingen op, dat is namelijk de cowboy billy achtige drummer en een bijzondere armtatoeage van een gitarist. Lucinda heeft (vandaag) geen plezierige uitstraling maar heeft wel een verrassend aangename stem. Mede hierdoor blijven we toch het hele optreden staan kijken. (MS)

Een van de hoogtepunten van deze Bospop editie was de Amerikaanse Beth Hart. Hart tovert met het weer vandaag. Tijdens het nummer ‘Good As It Gets’ zingt ze “…Let The Sun Shine” en de zon begint spontaan te schijnen waarna tijdens het nummer ‘Waterfalls’ de regendruppels naar beneden komen vallen. Haar broer is vandaag speciaal uit Los Angeles aanwezig om haar optreden te komen bekijken. Voor hun overleden zus Sarah speelt ze het ontroerende nummer ‘Skin’. Ook brengt ze een cover van Aretha Franklin’s, ‘Baby I Love You’. Na een set vol oude en nieuwe nummers verwachten we het emotionele ‘Leave The Light On’, maar helaas wordt deze vandaag niet gespeeld. (JvdB)

Wanneer we na Beth Hart’s optreden in de Tent Stage gaan kijken naar Tesla lijkt het alsof we ons op een rockconcert in de jaren tachtig bevinden. Alle bandleden kunnen zo gesponsord worden door ‘Pantene Shampoo’ want het lijkt alsof ze met hun lange haren zo uit een van de reclamespotjes zijn gestapt. De band bestaat al vanaf 1984 maar nam een pauze van zes jaar in 1994. Vanaf 2000 zijn ze weer bij elkaar en rocken als nooit tevoren. De zanger Jeff Keith zingt met soms een erg hoge stem en heeft soms wat vrouwelijke trekjes. Desondanks rocken deze mannen als typische Amerikaanse hardrockers en geven een strakke show weg. (JvdB)

Wanneer we staan te wachten op Jeff Beck moeten we eerst de heftigste regenbui van het weekend overleven. We zijn niet van het hoofdpodium weggelopen en zijn trots op onszelf. De zon begint weer tussen de wolken te schijnen als het optreden begint. Een opvallend detail op het podium is de jonge vrouwelijke bassist. Je zou zo kunnen denken dat dit Beck’s tiener dochter is, maar niet is minder waar, het is de 23-jarige Tal Wilkenfeld. Jeff Beck laat met zijn gitaarrifs de zon weer schijnen maar echt warm krijgen we het niet met zijn instrumentale setlist. (MS)

Vers van de slager, Chickenfoot. Deze band is pas in 2008 opgericht en bestaat alleen maar uit bekende bandleden. Band, en dan wel in hoofdletters, want op het podium zien we gitaarlegende Joe Satriani, Chad Smith (ex-drummer van Red Hot Chili Peppers) en twee ex-leden van Van Halen; Sammy Hagar en Michael Anthony. Inderdaad een hele mond vol en vol verwachting klopt ons hart. Deze vier legendes blijkt een gouden combinatie te zijn en geven een spetterende show. De jongens stralen van plezier maar dat kan misschien ook te maken hebben met het feit dat ze na het optreden drie weken vakantie hebben. De sfeer is ontspannen en een hilarisch moment is wanneer drummer Chad een uitstapje maakt naar ‘Thunderstruck’ van AC/DC. Dit is zonder twijfel het hoogtepunt van de dag en zou het daarom ook niet erg vinden mocht dit de afsluiter zijn geweest van Bospop. Wanneer het podium weer leeg wordt gehaald, rest er slechts de vraag hoe iemand er bij komt om zijn band kippenvoet te noemen, voor mij nog een groot raadsel. (MS)

Volgens de organisatie zou The Australian Pink Floyd Show dé afsluiter zijn van Bospop inclusief video-projecties en psychedelische verlichting. De video-projecties waren er inderdaad, maar verre van bijzonder en de psychedelische verlichting zijn ze waarschijnlijk vergeten aan te zetten, want die hebben we nooit mogen aanschouwen. De bandleden spelen hun nummers moeiteloos en strak, maar daar blijft het verder ook bij. Helaas maakt deze laatste band geen grote indruk, toch blijft was het leuk om de Pink Floyd nummers weer eens te horen. (MS)

Het weer was dit jaar erg wispelturig en ondanks het uitblijven van de topbands is het toch een geslaagde 29e editie geworden. We kijken nu al uit naar de dertigste verjaardag van Bospop!