VERSLAG: Haldern Pop 2009

Dag 2

Dag twee van het Duitse stukje festivalervaring dat Haldern heet begint niet met bands. Een groot deel van de bezoekers waagt zich eerst aan een duik in het meer. Een klein stukje voorbij het hoofdpodium doemt een behoorlijk stukje water op. Zoals overal dit weekend is het er heerlijk rustig. Zorgwekkend rustig bijna. Maar het festival is uitverkocht dus zal het wel kloppen.

Na een sterke opening van Asaf Avidjan & The Mojos op het hoofdpodium gaat het aan het begin van de middag een beetje bergafwaarts. Port O' Brien lijkt niet helemaal te beseffen waar hij mee bezig is vandaag. Met een onnavolgbare liedjeskeuze en een partij valse zang op de koop toe is het snel gedaan voor hem.

Ook Final Fantasy staat er af en toe nogal hulpeloos bij. Een klein jongetje verdwaald in het grote winkelcentrum dat Hauptbuhne heet. "Waar is de Spiegelzelt?" spreekt zijn onzekere blik. De arrangementen van dit wonderkind komen dan ook niet goed tot hun recht op het grote veld. Aangevuld met de nodige elektronica en zang is het gerust niet slecht allemaal, maar betoveren doet hij allerminst.

De jonge honden van The Temper Trap hadden beter op dat hoofdpodium kunnen staan. De tent is in ieder geval veel te klein voor deze next best thing op het gebied van experimentele rock. De zang neigt bij tijd en wijlen meer naar het uitstoten van klanken, maar het past allemaal in het plaatje. De instrumentale begeleiding is niet altijd even consequent maar dat is ze vergeven. Heel groot zullen ze niet worden, hooggewaardeerd wel.

Van experimenteel naar veilig: Woodpigeon treedt als volgende aan in de ronde Spiegeltent. De band doet eigenlijk niets bijzonders. Indiepop pur sang. Iets dat op Haldern alleen maar toegejuicht wordt. Het optreden is ondanks meerdere mooie nummers nogal inspiratieloos. Woodpigeon is een bandje dat nooit echt potten zal breken. Dat hoeft ook niet, ze hebben er namelijk plezier in en dat is wat telt vandaag.

Het eerste kippenvelmoment van deze tweede dag komt op naam van Anna Ternheim. De Zweedse schone ziet eruit alsof ze Allison Heart vervangt in The Kills maar niets is minder waar. Anna betovert vanaf minuut één de duizenden koppen die richting het podium gedraaid zijn. Haar rauwe en harde stem kan met gemak de festivalweide aan. Er komt vooral veel nieuw werk aan bod, maar eigenlijk maakt het allemaal niets uit. Met zo'n stem en uiterlijk had ze ook het repetoire van Abba mogen opdreunen.

Terwijl het veld nog nageniet van de Zweedse charmes van Anna dient landgenoot Loney Dear zich aan voor het tweede, en tevens laatse, kippenvelmoment van de dag. Voor de gelegenheid staat er een behoorlijke band op het podium. Een lichte tegenvaller aangezien de festivalganger al droomde over samenwerkingen met Anna Ternheim of Patrick Watson. Desalniettemin geeft de band een dijk van een optreden. Het is niet meer dan terecht dat Loney Dear een hoge spot op het hoofdpodium vervult.

Tegen de tijd dat het maatje van Loney Dear, Patrick Watson het podium opkomt -de twee tourden voor een lange tijd- begint de kaars een beetje uit te doven. De nummers van zijn laatste plaat Wooden Arms komen niet erg over. Verder lijkt het wel alsof Watson behoorlijk stoned dan wel dronken is. Een lichte teleurstelling zo tegen het einde van dag twee.

Nadat Athlete het festival in slaap gewiegd heeft kan Haldern vertwijfeld richting de tent. Want van alle prachtige acts die er geprogrammeerd zijn blijken er maar een paar echt te presteren. Misschien is het indiepop gehalte ook wel iets te hoog dit jaar. Een paar optredens zijn leuk, maar al dat gezapige gedoe is niet erg goed voor de energie. Gelukkig staan de woonkamers nog op het festivalterrein. Aanschuiven is geen probleem, we zijn nog steeds een familie.