VERSLAG: Iceland Airwaves 2009

Iceland Airwaves - dag 3

Hetzelfde tafereel volgt een dag later, wanneer alle clubs en kroegen om 01:00 uur sluiten. Dat betekent direct na de laatste band. Een vrolijke chaos op de hoofdstraat van Reykjavik is het gevolg. IJslanders (en ook de andere festivalgangers) blijken geen kinderachtige drinkers. Taxis rijden af en aan om de soms laveloze mensen thuis te krijgen. Vele mensen zijn op zoek naar een goede afterparty. Tip: het Reykjavik Downtown hostel is een goede optie. Mensen die vroeg uit de veren moeten voor een van de vele tours langs het vele moois dat IJsland te bieden heeft, doen er verstandig aan nog een paar uurtjes slaap te pakken....Met een gehuurde auto of via een georganiseerde reis worden en masse de geysers, watervallen en andere natuurwonderen van IJsland bezocht. Echte avonturiers doen een gletsjer-wandeling, gaan duiken in smeltend gletsjerwater of scheuren met een sneeuwscooter over een van de eindeloze sneeuwvlaktes die IJsland rijk is.

In ieder geval niets voor de twee nerds van Kings of Convenience. De band rond Erlend Øye doet haar naam weinig eer aan, want erg convenient is het niet dat de band alleen wilde komen als ze in de kleine Frikirkjan kerk mogen optreden. Het maakt het optreden natuurlijk wel bijzonder en exclusief, omdat er slecht 400 plaatsen beschikbaar zijn, maar het is het ook praktisch onmogelijk hier bij te zijn, zo groot is de respons. Ook met twee uur in de rij staan grijp je nog naast kaartjes. Gelukkig is het in de rij erg gezellig. Een bont gezelschap van hippe IJslanders en internationale bezoekers doen een poging een kaartje te bemachtigen en laten zich daarbij de eerste biertjes van de dag goed smaken. De biertjes zijn in Reykjavik inmiddels goed te betalen. Het voormalige duurste land van Europa heeft haar kroon namelijk enorm zien devalueren. Het gevolg is dat de vele buitenlandse bezoekers voor een schijntje slapen, eten, mooie IJslandse attracties bezoeken en natuurlijk drinken!!

Het is nauwelijks te bevatten hoe Engels de Amerikanen van The Drums klinken. De band schudt lekkere popdeuntjes in het straatje van Supergrass en The Rakes uit haar mouw. Hierbij wordt een klein achtergrondkoortje heel slim gebruikt. Het optreden valt uitstekend in de smaak bij het publiek. De eerste voetjes gaan van de vloer in het Reykjavik Art Museum, een vroegere gevangenis. Ook de Casiokids spelen voor het eerst op IJsland. Ze worden met open armen ontvangen. Hoewel we benieuwd zijn hoeveel mensen aanwezig zijn die niet bij Kings of Convience pasten, overtuigt Casiokids met hun leuke show en dansbare pop. Een bandlid in gorilla-pak springt van het podium, de outfits zijn goed en de ballonnen zijn leuk. Een vrolijke boel in ieder geval!

Micachu & the Shapes kennen we in Nederland van Lowlands, Bazar Curieux en London Calling. De talentvolle Engelse jongedame maakt tegendraadse en op klassieke muziek geschoeide popliedjes. De excentrieke Micachu (ofwel Mica Levi) speelt daarbij zelf meestal op haar speelgoedgitaartje. Dit geeft het optreden een wat surrealistische uitstraling mede omdat de rest van de band er ook erg eigenzinnig uitziet. Voor het eerst staat het Reykjavik Art Museum slechts halfvol. Micachu heeft hier duidelijk nog wat zieltjes te winnen.

Nico Muhly is ook niet de gemakkelijkste om naar te luisteren, al compenseert de jonge componist/pianist/arrangeur dat met komische kwinkslagen tussen zijn klassieke pianostukken door. De Amerikaan was betrokken bij twee van de mooiste platen van het jaar (The Crying Light van Antony & The Johnsons en Veckatimest van Grizzly Bear) en dat gegeven heeft veel nieuwsgierigen naar de Idno getrokken.

Er wordt reikhalzend uitgekeken naar Crystal Antlers, die zich in eerste instantie afvragen hoe ze in godsnaam al hun spullen op het mini-podium gaan plaatsen. De donkere Damian Edwards houdt voor het gemak ook zijn jas maar aan, al is het in oktober niet eens zo heel erg koud in IJsland. Wanneer het zestal hun gruizige, doorwrochten indierock met psychedelische momenten start gaat die gelukkig uit. Degenen die de band al kennen genieten van het spelplezier en de originele muziek, de rest kijkt met een Viking biertje in de hand afwachtend af. Of gaat alvast richting voormalige bioscoop Nasa, waar The Field speelt. Of, speelt? De drummer en bassist aan zijn zijde wel, Axel Willner zelf bedient voornamelijk zijn apparatuur door aan knoppen te draaien. Met zijn muts op. Zijn twee platen vol sfeervolle dancemuziek met schuivende songstructuren zijn prachtig, live valt het toch tegen. Moeten we nu dansen of toch gewoon achterover leunen en genieten?