VERSLAG:
London Calling #2 - deel 2
Het is rond middernacht en na zoveel bands heb je het eigenlijk wel weer gezien. De organisatie weet dit en speelt hierop in met Kid Carpet. Deze is voor zijn optreden nog even de Bart Smit op de hoek ingedoken en heeft er alles gekocht wat geluid maakt. Dit is vervolgens aangesloten op de versterkers. Onder het genot van een sigaretje worden door Kid de meest rare geluiden door de bovenzaal van Paradiso geknald! De one-man-show en misschien zelfs het festival zelf behaalt zijn hoogtepunt wanneer er een plastic gitaartje bij wordt gepakt. Deze bevat geen snaren maar grote rode knoppen die alle staan voor een vrolijk melodietje. Helaas gaat de lol van dit unieke optreden er alweer snel af en was de gegeven speeltijd precies genoeg.
Precies twee weken geleden hadden ze dezelfde zaal ook al gevuld. Toen had Miss Antartica hier namelijk hun cd-presentatie (Lost Electricity) en vandaag zijn ze onderdeel van een groot en belangrijk festival. Hoe snel kan het gaan. In het publiek zullen net als op het podium veel mensen uit Amsterdam staan. Want één uur ’s nachts in niet de meest geschikte tijd voor mensen die van ver moeten komen. Miss Antartica weet in ieder geval met hun Interpol-sound vandaag weer te overtuigen.
the Race maakt zijn debuut op het Europese vaste land en is ook de eerste band die de grote zaal van Paradiso mag gaan opwarmen. De opkomst van het vijftal uit Reading geeft nou niet meteen het idee dat dit een spetterend optreden gaat worden. De bandleden zien er allemaal nogal kleurloos uit en eerlijk gezegd maakt de muziek ook niet veel indruk. The Race maakt zijn naam waar en begint snel en krachtig. Dan Buchanan, de wat forse zanger van de band, blijkt ook geen slome donder te zijn. Hij zweept het publiek op, danst en gaat zelfs even op de bassdrum van het drumstel staan. Ondanks de onthulling dat de band zeker kan performen weet de muziek niet helemaal te overtuigen. Het is geen eigenzinnige muziek, niet echt vernieuwend. De muziek is erg melancholisch, maar helaas is het te makkelijk inwisselbaar.
De zanger van the White Rose Movement Finn Vine heeft een bijzonder groot ego. Met zijn slanke lijf in het strakke pakje wiebelt hij op de monitor en spuwt hij zijn new wave vocalen de Paradiso zaal in. De invloed van jaren tachtig bands als bijvoorbeeld Depeche Mode is goed te zien. Synthesizer muziek, blikkerige drums en meezingbare refreinen. Het is leuk om te zien dat WRM zich in tegenstelling tot veel andere bands wel goed voor de gelegenheid heeft gekleed. Toch is het allemaal iets te clichematig, het zijn allemaal stuk voor stuk sterke muzikanten, maar het geheel is te veel bekend terrein.
Veel London Calling bezoekers kennen the Zutons al en dat is ook te merken want in rap tempo stroomt de zaal vol. Ze zullen er zeker geen spijt van krijgen, want the Zutons staan garant voor het beste optreden van de avond. Dit komt grotendeels door de sexy miss Abi Harding, die met haar verschijning en saxofoon het publiek op haar hand krijgt. De kracht van the Zutons is de mooie gebalanceerde samenzang in de nummers. Zelfs de drummer draagt hier aan bij. Het publiek gaat ook voor de eerste keer lekker los en schreeuwt aan het einde van het optreden zelfs om meer. Dave McCabe en de rest van the Zutons geven hier gehoor aan door een mooi instrumentaal einde met een mooie trommel solo van McCabe. Dit optreden kan wel eens het startsein worden van iets heel moois voor the Zutons.
FOTOGRAFIE:
QLIMAX 2005 Er waren eens twee werknemers van Id&t die het idee hadden dat ze het beter...
HEAVY METAL MANIACS 2005 Op 29 oktober was Hoorn de plaats waar het 25-jarig jubileum van de New Wave...