VERSLAG:
London Calling #2 - deel 4
Negentien is hij pas, zanger Micheal Feerick van de band Amusement Parks on Fire. Nu al is de band veel geprezen om de heftige gitaarsolo's en de epische opzet van de liedjes. Vol verwachting sta ik dan ook aan de rand van het podium. Het eerste wat mij opvalt is dat zijn zang in schril contrast staat met de heftigheid van het gitaarwerk. Zijn stem klinkt zweverig en golvend en lijkt niet opgewassen tegen het geweld achter hem. Misschien komt dit door het slecht afgestelde geluid, maar echt veel indruk maakt de zang op mij niet. Michael staat ook gewoon op zijn sneakertjes met een spijkerbroek en een overhempje te spelen en maakt zeker niet een erg volwassen indruk. Dit zie je vaak wel bij grote talenten en geboren performers, maar bij Michael is dit nog niet echt waarneembaar. Ik zal het optreden van Amusement Parks on Fire zeker niet omschrijven als spectaculair. Hard, dat wel.
De indie rock van Battle staat op het punt te beginnen in de grote zaal. We hebben wederom te maken met een band die veel geprezen is. De muziek van Battle is goed dansbaar, dit komt vooral door de drum die af en toe de drum 'n bass kant uit gaat. Erg veel indruk maakt het optreden niet, het klinkt zeker niet slecht, maar de muziek dwingt niet tot luisteren.
Het optreden van de typisch Britse band Dogs maakt meer indruk. Zanger Johnny Cooke heeft een uitstraling waar je niet om heen kan. De voetbalshawl om zijn schouders had echter wat mij betreft wel weg gemogen. Veel van de liedjes van Dogs doen me sterk denken aan Razorlight, het is echte Britpop. Vaak is dit dan ook lekker meezingbaar, maar helaas krijgt Dogs de zaal niet aan het zingen. Wel zie ik enkele mensen op het balkon van de Paradiso vrolijk dansen, maar of dit nou door de muziek of de alcohol is blijft een vraagteken.
Het electro bandje Clor gaat proberen om aan alle vragen een einde te maken en zowaar dit lukt! Het dubuutalbum 'Clor' is zeer goed ontvangen en al snel blijkt dat Clor de lekker in het gehoor liggende liedjes ook live strak te kunnen spelen. In rap tempo speelt Clor zijn indie-pop en de zaal begint steeds meer te bewegen. De kracht van de band is niet alleen dat ze de liedjes zo goed weten te spelen, maar vooral in het feit dat de liedjes catchy klinken. Ze zijn aanstekelijk en vaak is dit waar het om gaat bij een eventueel doorbraak. Clor maakt dus zeker een kans.
London Calling heeft weer bewezen hoe leuk het kan zijn om naar een festival te gaan met relatief onbekende bandjes. Als ik eerlijk ben vind ik het niveau van London Calling dit jaar iets lager liggen dan de voorgaande jaren, maar ik heb zeker genoeg groeibriljantjes gezien. Vooral the Zutons, Duels, Test Icicles, Dogs, en Clor zijn bands die de komende jaren wel eens aan de hoge verwachtingen zouden kunnen voldoen. De toekomst zal het uitwijzen!
FOTOGRAFIE:
QLIMAX 2005 Er waren eens twee werknemers van Id&t die het idee hadden dat ze het beter...
HEAVY METAL MANIACS 2005 Op 29 oktober was Hoorn de plaats waar het 25-jarig jubileum van de New Wave...