VERSLAG: Cross-Linx Eindhoven 2011

Cross-Linx Eindhoven

Het Cross-Linx festival is een jaarlijks festival waarbij internationale en vernieuwende artiesten elkaar ontmoeten. Dit jaar is het alweer de 11e editie en wegens succes van voorgaande jaren is de tour uitgebreid tot maar liefst vier steden. Festivalinfo was vrijdag in Eindhoven van de partij.

De singer/songwriter Basia Bulat uit Toronto opent het festival in de kleine zaal van de Effenaar. Met slechts een gitaar en een mooie stem weet ze het publiek in te palmen. Het zijn voornamelijk rustige nummers waarbij ze soms haar gitaar inruilt voor een autoharp. Wegens het ontbreken van diversiteit en dynamiek vinden we het niet erg dat ze een optreden geeft van slechts 30 minuten. Al met al een heel fijne openingsact aan het begin van de avond.

Het podium in de grote zaal van de Effenaar staat helemaal volgebouwd in lagen. De uit Kopenhagen afkomstige Efterklang hebben namelijk speciaal voor dit festival met componist Daniel Bjarnason en een orkest een speciale setlist samengesteld. Ze verwelkomen ons in hun oefenruimte, omdat ze op dit podium reeds drie dagen hebben gerepeteerd. Opvallend zijn de ouderwetse snorretjes van de zanger en gitarist maar ook dat sing-songwriter Peter Broderick in het orkest aanwezig is. Peter sluit namelijk het festival af aan het einde van de avond. Hoewel het openingsnummer mager uitgevoerd is, gaat het stukken beter met ‘Alike’. Hierbij bouwen ze gedurende het nummer het spanningsveld geleiding op en komt het orkest, bestaande uit een lading blazers en slaginstrumenten veel beter tot zijn recht. Bij ‘Scandinavian Love’ zijn de origine keyboard geluidjes vervangen door blazers van het orkest waardoor het nummer veel meer kracht krijgt. Deze uitvoering is zelfs beter dan het origineel! Tijdens het super mooie nummer ‘Modern Drift’ lopen de bandleden en de blazers al spelend door de zaal. Een uitstekend optreden en hopelijk gaan ze dit nog vaker doen.

De uit Canada afkomstige Owen Pallet is een geval apart. Met behulp van zijn voetpedalen neemt hij geluiden op van zijn viool en synthesizer waarna deze naar zijn speakers gaan achter op het podium en creëert daardoor gevoel alsof er een volledige rockband op het podium staat. Het is een genot om te zien hoe snel hij een nummer uitgewerkt heeft. Er staat hier een componist, dirigent en muzikant op het podium. Hoewel zijn viool altijd centraal staat en hij voornamelijk monotoon zingt is dit toch niet heel storend. Af en toe haalt hij met zijn stem uit zoals in het heftige nummer ‘Many Lives -> 49 MP’ waarbij hij met volle kracht schreeuwt in zijn viool. Hoewel het mixen van de geluiden niet altijd even foutloos gaat, versterkt dit wel het gevoel dat we naar een kunstenaar zitten te kijken. Wanneer hij mededeelt dat hij slechts rustige nummers zal spelen omdat er in het Muziekgebouw Eindhoven toch niet gedanst kan worden, wekt dit juist wel onze nieuwsgierig op. Een geweldige artiest/kunstenaar en uitermate geschikt voor de festivals zoals op ITGWO, Oerol en Lowlands.

De hoofdact van Cross-Linx 2011 is zonder twijfel The National uit New York City. Ze hebben heel wat jaren nodig gehad voordat ze populair werden. Tegenwoordig spelen ze regelmatig op de grotere festivals en vandaag in een tot de nok toe gevulde Airportzaal van het Muziekgebouw Eindhoven. De zanger Matt Berninger is een bariton, zoals bijvoorbeeld ook de zanger van Tindersticks. Ze steken de set af met ‘Runaway’ en ‘Anyone’s Ghost’ van hun laatste album High Violet welke we uiteindelijk geheel te horen krijgen, op twee nummers na. Tussen elk nummer door hebben de jongens wel een praatje, grapje of ze dragen een nummer op aan een jarige of groep schreeuwende Ieren. De hele setlijst bestaat uit mooie en voornamelijk ingetogen nummers zoals het ‘Sorrow’. Maar met ‘Abel’ laten ze zien dat het er ook heftig aan toe kan gaan, een heel stevig uptempo nummer. Wanneer ze terug komen voor de toegift loopt de zanger al zingend het publiek in tijdens ‘Mr. November’. Het publiek is laaiend enthousiast, echt iedereen heeft een brede glimlach op hun gezicht en uiteindelijk staat de hele zaal met de rug naar het podium omdat Matt bovenop een mengpaneeltafel staat bovenin de zaal. Hij is namelijk over de stoelen omhoog geklommen. Een legendarisch moment om ineens oog in oog te staan met een zingende zanger terwijl de band 50 meter verder staat te spelen. Een ‘woow’ moment! Uiteindelijk ging hij via het balkon terug naar het podium. Gezien het hoogteverschil een hele klim, respect voor de al maar doorzingende zanger! Hierna brengen ze helaas het tempo omlaag met het mooie uitgevoerde ‘Terrible Love’. Zoals ook hun laatste album eindigt met ‘Vanderlyle Crybaby Geeks’, eindigt het hier ook met dit nummer, behalve dat deze akoestisch wordt uitgevoerd. Mede dankzij de geweldige akoestiek van de zaal wordt het een geslaagde uitvoering. The National is overduidelijk een publiekslieveling en zoals verwacht het hoogtepunt van dit geslaagde festival.