VERSLAG: Rock Werchter 2011

Dag 2

De dag begint met een flinke onweersbui. Dat belooft niet veel goeds, maar gelukkig breekt al snel de zon door. In haar warmte is het goed toeven tijdens Lissie. De nog relatief onbekende Amerikaanse zangeres bracht vorig jaar haar debuut Catching A Tiger uit. Ze is zichtbaar blij verrast door de opkomst en respons in de tent. Haar optreden mag er zeker zijn, al kan ze een Katy Perry cover in het vervolg misschien beter achterwege laten. Die heeft ze simpelweg niet nodig.

Op de weide moet Triggerfinger worden gehuldigd. Wat een helden zijn deze drie Belgen. Strak in driedelig pak tekeergaan als geile dolle beesten. Zanger en gitarist Ruben Block heeft een aura van Rock & Roll om zich heen dat reikt tot voorbij de ingang. Zelfs de drumsolo van Mario Goossens weet de aandacht vast te houden. De band stijgt live weer eens ver boven zichzelf uit.

De marquee biedt iets later onderdak aan Jimmy Eat World. Het begin is sterk met ‘Bleed American’, maar gaandeweg verslapt de aandacht. Op de planken buiten de tent gaan mensen lekker lui in de zon liggen. Jimmy weet zich helaas niet op tijd te herstellen om een goede algemene indruk achter te laten.

Veel enthousiasme is er wel voor Ozark Henry. Hij gaat er overduidelijk voor vandaag en krijgt de reactie die hij verdient. Het lijkt haast alsof The National hem heeft getipt vanaf het hoofdpodium, zo druk wordt het. Een goed optreden zonder te leunen op alleen bekend werk. En dat op blote voeten.

Een lichte identiteitscrisis lijkt zich af te spelen bij de Arctic Monkeys. Het wat oudere materiaal is snel en haast bizar strak. De nieuwere songs zijn trager en moeilijker voor de luisteraar. De Monkeys spelen ze afwisselend. Het lijkt af en toe alsof er twee bands op het podium staan. Maar, alles wordt perfect uitgevoerd en ze communiceren voor hun doen veel. Een heerlijk optreden van beide Monkeys.

Kings Of Leon stonden nog niet erg lang geleden rond lunchtijd op Werchter. Vrome knapen die interessante, maar niet erg toegankelijke nummers speelden. Met het uitkomen van hun album Only By The Night veranderde alles. ‘Sex On Fire’ werd een wereldhit, evenals ‘Use Somebody’ en de vrome knapen zijn sterren. Ondanks de lichtshow en primetime programmering blijven ze iets missen dat grote rockbands wel lijken te hebben. Er is weinig charisma en de band voegt live vrijwel niets toe. Is het allemaal te snel gegaan?