VERSLAG: Dour Festival 2011

Dour Festival 2011: dag 3

Met een New York Yankees cap en kleine oogjes komt zangeres en toetsenist Heidi Lenffer het podium op. Ook de mannen van de Australische indierockband Cloud Control hebben het zwarte haar ongekamd en de lange lokken nog bungelend voor de ogen. De speeltijd is nog erg vroeg, maar het viertal kan gelukkig alsnog rekenen op veel enthousiast publiek. ‘Leuke ballonnen’ reageert Heidi op de vele felle ballonnen die door het publiek gaan. De groep staat vandaag voor de tweede keer in België en vindt het geweldig om weer terug te zijn. Nieuwe nummers zijn er echter ondertussen nog niet en debuutplaat Bliss Release klinkt heerlijk, maar tien minuten eerder stoppen is erg jammer. (MK)

We kenden de schreeuwlelijk Ché Snelting voornamelijk als zanger van hardcore-groep Born From Pain, maar de 33-jarige is momenteel terug in zijn eigen band: Arma Gathas. Vrij tragisch zien we dat slechts een enkele metalfan zich heeft verzamelt voor het Cannibal Stage. De Limburger is goed bij stem en roeit met de riemen die hij heeft, hij staat bijna het hele optreden op de verhoging die blijkbaar speciaal voor stagedivers gemaakt is. Het werpt enkele vruchten af. Zo bewegen een paar toeschouwers op de zware metalcore die de band maakt. Toch blijft het een zure nasmaak hebben, bij deze band hoort een enorme moshpit. (WS)

Dat de Australische indie-popgroep Architecture In Helsinki gedeeltelijk is gevormd op een feestje is niet erg vreemd. Het vijftal speelt met een grote glimlach en heeft veel plezier op het podium. De bandleden hebben synchrone danspasjes ingestudeerd en wisselen regelmatig van plek wanneer zangeres Kellie Sutherland weer een liedje mag gaan zingen. De band brengt lekker luchtige muziek met teksten als ‘my mom thinks she's in love with you’ en zelfs de London Beat-cover ‘I've Been Thinking About You’ komt even langs. De heren en dame weten voor een goed feest te zorgen waarbij zelfs op een groot podium de intimiteit bewaard blijft. (MK)

Terror heeft geen probleem om het publiek aan het dansen te krijgen. Alsof iedere hardcore liefhebber zijn klok erop gezet heeft staat het vol. De Amerikaanse hardcore-band stelt ook nooit teleur. Er wordt hevig gebruik gemaakt van het extra podium door de stagedivers en de security begeleid dit proces zodat er geen gewonden vallen, waarvoor props van Scott Vogel. De voormalige Buried Alive-zanger is vandaag jarig en vraagt voor zijn verjaardag een speciaal cadeau: een circlepit om de twee tentmasten heen. Wanneer het publiek niet in staat blijkt dit te doen is hij toch tevreden: Dan maar ‘Maximum stagedivepotential!’. (WS)

Het is nog nooit zo druk geweest bij een soundcheck als die van soloproject IAMX. De Engelse gitarist/zanger Chris Corner (ex-Sneaker Pimps) stond in 2008 reeds op het festival en heeft ondertussen twee nieuwe platen uitgebracht. Met een dubbelzinnige ‘zijn jullie nat?’ weet de multi-instrumentalist de sfeer goed neer te zetten. Het viertal heeft de steun van projecties, maar ook het synchroon drummer en de vele drumstokjes en waterflesjes richting het publiek zorgen voor een goed spectacel. De electro-rockers moeten het vooral van de show hebben en een ‘jullie zijn het beste publiek van de wereld’ kan dan ook niet ontbreken. Het optreden is vermakelijk tot de laatste minuut. (MK)

Het Amerikaanse Les Savy Fav is een waar toeschouw. Muzikaal is het fijne indie/post-punk band met heerlijke mathriffjes erdoor. Een redelijk onschuldige band op plaat, maar roemruchtig stout live. Tim Harrington, de zanger, gaat kriskras de zaal door, verlaat zelfs de tent om daar mensen lastig te vallen, zoent een fan op de mond en laat fans bier drinken uit een laars. Onvermijdelijk wordt het dronken publiekaangestoken en begint te crowdsurfen en te pitten. De overige leden staan als harken erbij alsof ze er niet bij willen horen, alsof ze schamen voor de taferelen die Tim uithaalt. Dit versterkt de act juist doordat alle aandacht naar de dikke frontman gaat. Hoogtepunt is uiteraard ‘The Sweat Descend’, het catchy nummer waar niemand in de tent op kan stilstaan. (WS)

De hip-hopgroep House Of Pain kondigde in 2010 zijn langverwachte reünie aan en staat voor een exclusief Belgisch concert op Dour. Misschien komt het door de regen en modder, maar het is zeer rustig bij de groep wanneer de opener wordt ingeluid. De rappers Everlast en Danny Boy doen het vandaag met vier extra muzikanten, waardoor het een echte live- en festivalband is geworden. De mannen hebben uiteraard een populistisch ‘doe je handen in de lucht wanneer je van hip-hop houdt’-praatje, maat bewijzen veel meer in petto te hebben. Met een akoestische gitaar brengt Everlast ook de Johnny Cash-cover ‘Folsom Prison Blues’ en het solonummer ‘What it's like’, maar natuurlijk krijgt vooral de megaknaller ‘Jump Around’ veel reactie. (MK)