VERSLAG: Off Festival 2011

Dag 3

Het is even schrikken als we het festivalterrein voor de laatste keer oplopen. Het is namelijk noodweer in Katowice. En met noodweer bedoelen we ook echt noodweer. Het regent zo waanzinnig hard dat het einde van de wereld even in zicht lijkt. Frankie and the Heartstrings staan dan ook raar te kijken als ze het podium opklimmen. Water, water en nog eens water. Zelfs de tent is een grote modderpoel geworden. Gelukkig weerhoudt het de band er niet van om hetzelfde te doen als tijdens ongeveer elke eerdere show dit jaar: hitjes spelen en lol maken.

Maar waar de Britse jongemannen tijdens London Calling bijvoorbeeld vooral nog erg onervaren waren, begint het er nu behoorlijk op te lijken. In een rap tempo komt nagenoeg de hele debuutplaat voorbij (die overigens wel een beetje tegenvalt) en grapt de zanger er tussendoor vrolijk op los. Het eerste half uur wordt er dan ook volop gedanst en gesprongen door het Poolse publiek. Het laatste deel van de set blijkt echter toch iets te veel van het goede. De nummers zijn iets te inwisselbaar en makkelijk om een uur lang te boeien. Maar een goed begin is het halve werk, we hebben ons zeker even vermaakt.

De Britten zijn in ieder geval een stuk vermakelijker dan de twee bands die volgen op het tweede podium. Allereerst weet Junip niet erg te overtuigen. Gonzalez heeft een mooie en warme stem, maar de liedjes zijn vaak net te eentoning om echt te boeien om imponeren. Hetzelfde geldt zeker niet voor Deerhoof dat nogal wat kanten opvliegt, maar de goede niet weet te vinden.

Dan liever Anna Calvi. De jonge zangeres is de meest geboekte artieste van het ETEP-programma en ook haar eerste show in Polen is er een om in te lijsten en nooit meer te vergeten. Calvi heeft haar hand geblesseerd en speelt zodoende het grootste deel van de gitaarpartijen niet zelf. Dat geeft haar de ruimte om meer een frontvrouw te worden en dat lukt haar prima. Met het optreden wordt ze menselijker. Calvi lacht, kletst en lijkt bijna wel een gezellige vrouw. Maar gelukkig schreeuwt ze nog altijd hartverscheurend op nummers als Desire en Jezabel (Edith Piaf-cover). Prijsnummer The Devil blijft helaas uit, maar het is niet voor niets dat de helft van de even daarvoor ramvolle tent tien minuten na afloop nog steeds wanhopig om een toegift schreeuwt. Anna Calvi’s zegetocht is gelukkig nog niet over. Must-see op Lowlands, Haldern en in Amsterdam later dit jaar.

Met Ariel Pink weet je het maar nooit. Meltdown of geen meltdown. Vanavond gedraagt hij zich en speelt hij, zoals al het hele jaar, onder de noemer Ariel Pink’s Haunted Graffiti een prima set. Er wordt gedanst, zelfs meegezongen en bij vlagen dan toch nog een beetje gelachen. Als de zanger begint te schreeuwen waar Johnny Rotten is (die staat even later op het hoofdpodium) bijvoorbeeld. Maar bovenal staat hier gewoon een uitstekende band een prima set te spelen. Niet voor niets dook het album vorig jaar in een berg lijstjes op, maar nu staat het live ook als een huis.

De regen (we leven inmiddels zo’n acht uur na de bizarre stortbui eerder) doet nog altijd zijn ding als dEUS het podium wilt opstappen. Klein probleem alleen: de regen waait het podium op. Niet erg praktisch met de apparatuur en bijbehorende elektriciteit in het achterhoofd. De set wordt dan ook een stukje ingekort helaas, want goed is het zeker. dEUS is de eerste band op het hoofdpodium die echt weet te overtuigen. Na een valse start, met een driftig gebarende Tom Barman, is het vooral genieten geblazen. Van het nieuwe werk springt vooral Constant Now er bovenuit, maar natuurlijk worden de hits met het grootste gejuich ontvangen. Kort, maar krachtig. Gelukkig zijn er nog mogelijkheden genoeg om de band live te zien dit jaar.

Even later staat de dEUS-zanger hoofdschuddend aan de andere kant van het podium. Gelijk heeft hij, want het is bepaald niet indrukwekkend wat Johnny Rotten en zijn Public Image Ltd. als afsluiter op het hoofdpodium laten zien. Rotten staat erbij als iemand van wie je eraan twijfelt of het verstandig is hem zonder begeleiding uit huis te laten en doet er werkelijk helemaal niets aan om het optreden ook maar een beetje succesvol te laten verlopen. Om het allemaal nog iets aandoenlijker te maken staat er een groot blok voor hem met de teksten, maar aangezien hij onverstaanbaar is, maakt het allemaal ook niet uit. Eigenlijk zijn dezefde twee woorden die eerder op Gang of Four van toepassing waren afdoende: vergane glorie.

En daarmee komt de zesde (en onze eerste) editie van het OFF Festival ten einde. OFF is een aanrader voor zij die het wel eens gehad hebben met festivals als Lowlands, Pinkpop en misschien zelfs wel festivals als Dour en Haldern en op zoek zijn naar een nieuw avontuur. De line-up is divers (zoals je eigenlijk ook zou willen dat Haldern iets diverser programmeerde), de sfeer is goed en ook bijzaken als voedsel zijn uitstekend geregeld. Wij keren ongetwijfeld nog eens terug.