VERSLAG: Le Guess Who? 2011

Dag 2

Door een seinstoring bij Utrecht Centraal is er niet of nauwelijks treinverkeer mogelijk van en naar het grootste OV-knooppunt van Nederland. Zeer onhandig voor mensen die van buiten de regio naar Utrecht afreizen, voor Le Guess Who? dag 2. Waar het op donderdag stelselmatig rustig was in Tivoli Oudegracht, hebben zich bij Richard Buckner al heel wat aandachtige toeschouwers verzameld. De immer nors kijkende Buckner is een aparte verschijning met twee lange vlechten in zijn haar. Gevoelige, veelal naargeestige, alt-country wordt afgewisseld met meer up-tempo, rockende americana. Liefhebbers komen met het optreden van de Californische koning somberheid ongetwijfeld aan hun trekken, maar voor het grote publiek is de muziek niet spannend en hoogstaand genoeg.

Het is veteranenavond in de Oudegracht. Rob Crow (40) en Armistead “Zach” Burwell Smith IV (41) van Pinback, zijn misschien wel de jongste muzikanten die vanavond het podium betreden. Gezien het drukke bestaan van beide heren, allebei zijn ze betrokken bij talloze andere bands en projecten, staat Pinback soms op een laag pitje. Laatste album Autumn of the Seraphs dateert alweer uit 2007, maar begin volgend jaar mogen we een nieuwe plaat van ze verwachten. De band gidst het publiek aan de hand van een videoshow door hun carrière en doet dit met overtuiging. Smith en Crow wisselen elkaar af op zang en zorgen voor een prima optreden vol toegankelijke indierock. Tijdens prijsnummer Fortress krijgt Crow, type bebaarde metalhead met overgewicht, de lachers op zijn hand door in het rond te springen, een soort atletische slangendans uit te voeren en tot slot een wandelingetje door het publiek te maken. Pinback heeft de fans uitstekend bediend en zeer waarschijnlijk een hoop zieltjes voor zich gewonnen, na deze uitstekende set voor een volle zaal.

Waar Stephen Malkmus de avond ervoor nog stond de ploeteren voor een halfvolle zaal, is het bij Bill Callahan een ander verhaal. De grootste zaal van het festival is vol. Bomvol. De ster van de 45-jarige grijsaard, die tot 2007 zijn muziek maakte onder de naam Smog, is nog steeds rijzende. Na uitverkochte, maar kleinschalige optredens in de bovenzaal van Paradiso en in de Amsterdamse kerk De Duif, mag Callahan het nu voor een vol Tivoli laten zien. Er wordt geopend met Riding for the Feeling van het dit jaar verschenen album Apocalypse en vanaf het eerste moment hangt de hele zaal aan zijn lippen. De minimalistische instrumentale partijen en het unieke, intense stemgeluid van Bill zelf houden het publiek ruim een uur lang in hun greep. Uitschieters binnen de set zijn Too Many Birds, wat gewoon op zichzelf een zeer mooi liedje is, en America, wat begint als een lofzang, maar eindigt als een aanklacht. Onder luid applaus verlaat Callahan het podium, om waarschijnlijk de boeken in te gaan als het grote succesnummer van Le Guess Who? 2011.

Enigszins onaangekondigd betreedt Low als laatste band van de avond het podium in de Oudegracht. Veel mensen hebben pas na een paar minuten door dat er een band staat te spelen, anderen lijkt het zelfs in zijn geheel niet te kunnen schelen. Achter in de zaal vindt een oorverdovend gekrakeel plaats. Mensen staan nog na te praten over het optreden van Bill Callahan, of gewoon de dag door te nemen. Je kunt je afvragen of het een slimme zet is geweest om Low zo prominent te programmeren, wetende dat de ‘slowcore’ die zij spelen niet van het meest toegankelijke soort is om op de late vrijdagavond het leeuwendeel van de mensen te boeien. De band die eerder dit jaar met C’mon alweer hun 9e studioalbum uitbracht, komt geen moment lekker in een flow, waardoor het een vermoeiend uur wordt. Veel bezoekers hebben de zaal inmiddels verlaten, storten zich in het uitgaansleven, of maken zich op voor de volgende dag. De zwaarmoedige indierock van Low heeft vanavond weinig indruk weten te maken als afsluiter van een toch zeer aardige dag 2.