VERSLAG: Le Guess Who? 2011

Dag 3

Luchtigheid is een begrip wat veel bands op Le Guess Who? niet of nauwelijks kennen. Fool’s Gold is een uitzondering op de regel. Met hun mix van tropische en Afrikaanse klanken, maar wel met ‘westerse’ zang mogen ze de halfvolle Oudegracht wakker schudden. In het begin van de set heeft de band te kampen met de nodige geluidsproblemen. Het is allemaal wat aan de schelle kant en daarom duurt het even voordat het optreden echt los komt. De mannen en vrouw uit Los Angeles doen hun best om afwisseling in hun show aan te brengen, maar kunnen beter doen waar ze goed in zijn: dansbare indieliedjes maken. Wanneer ze op de serieuzere tour gaan, wordt het simpelweg minder.

Het Londense Still Corners bracht onlangs het kort en bondige Creatures of an Hour uit. Een debuutplaat vol filmische dreampop. Live staat er een schuwe band, onder leiding van de schattige zangeres Tessa Murray. Het geluid is niet best. De bas staat te hard. Bovendien lijkt een groot deel van het publiek nog in een feeststemming na het optreden van Fool’s Gold. De stem van Murray is zeer breekbaar en heeft de volle aandacht nodig als het over wil komen. Die aandacht is er allesbehalve. Enkel tijdens een grappige cover van Bruce Springsteen’s I’m on Fire wil het publiek wel luisteren, vast vanwege een teken van herkenning. Still Corners maakt live weinig indruk. Er zijn op dit moment ook gewoon betere bands in het genre.

In Ekko is het tijd voor de band waar ondergetekende misschien wel het meeste naar uitkeek: Fruit Bats. Sinds het verschijnen van derde plaat Spelled in Bones in 2005, ben ik verknocht aan het collectief rond Eric D. Johnson. Fruit Bats valt te vergelijken met The Shins, waar Johnson ook deel van uitmaakt, maar er is ook een duidelijke folky inslag merkbaar. De mannen uit Chicago spelen tegelijk met populaire acts als Zola Jesus en Okkervil River, waardoor de publieke belangstelling niet overweldigend is. Het deert Fruit Bats echter niet. Live klinkt de band een stuk steviger dan op plaat. Het is vooral werk van de laatste twee albums, The Ruminant Band en het in juli verschenen Tripper, wat de revue passeert. Na zo’n drie kwartier en zelfs een toegift(!) verlaat de band het podium en laat het mij met een brede grijns op mijn gezicht achter.

Het Canadese Suuns heeft het afgelopen jaar in Nederland een behoorlijke live-reputatie opgebouwd. Dat ze nu zelfs een dag de Oudegracht mogen afsluiten op Le Guess Who? is een logisch gevolg en een terechte beloning. Na Bill Callahan, is Suuns de tweede band die de Oudegracht tot de nok toe vol laat lopen. Met hun zorgvuldig opgebouwde psychedelische nummers, de soms fluisterachtige stem van zanger Ben Shemie en de dreunende beats weten ze Tivoli om te toveren tot een aandachtig luisterende, maar toch meedeinende massa. Knallers als Arena en Sweet Nothing, het minimalistische Pie IX en Up Past the Nursery, bijna het hele debuut Zeroes QC van vorig jaar komt voorbij. Suuns is als band veelzijdig, net als hun muziek. Na deze show staan de Canadezen met watervaste stift op de kaart.