VERSLAG: Werchter 2006

Rock Werchter, dag 2

De Editors hebben zich afgelopen jaar ontwikkeld van verlegen Interpol-kloon tot een geoliede festivalmachine. Dit jaar is het tijd om te oogsten met een succesvolle clubtour en optredens op onder andere Pinkpop, Rock am Ring en Rock Werchter. Dat de band met hun intieme op de eighties-geschoeide pop het überhaupt voor elkaar krijgt om op het grote podium van Werchter de afstand naar het festivalpubliek te overbruggen, is knap. Maar de Editors brengen meer. De pareltjes van hun cd 'The Black Room' worden met een charisma en overtuiging gebracht die niet onder doet voor een gemiddelde stadion-act.

Hiphop optredens op Rock Werchter willen nog wel eens in het water vallen. We herinneren ons de fiasco's met onder andere Xzibit, The Game en in iets mindere mate Snoop Dogg. Kanye West bewijst dat het ook anders kan! De hiphop proffessional pur sang, compleet met extreem groot ego, zet een kwalitatief in orde, maar vooral amusante show neer. Naast de verplichte DJ heeft de Amerikaan namelijk een compleet kamerorkest meegenomen. "Strings" zoals hij het zelf noemt. Zoals Kanye op cd bekende samples naar zijn hand zet, zo doet hij dat live ook. Onder andere 'Bittersweet symphony (The Verve), 'Take on me' (A-HA) en 'All the Lonely People' (The Beatles) horen we langskomen. De DJ zet er een beat onder en Kanye doet er zijn ding overheen. Het publiek vindt het allemaal prachtig. En daar gaat het ten slotte om!

Hoewel het Schotse Mogwai zich in het verleden op menig festival onmogelijk heeft gemaakt (door bijvoorbeeld meerdere minuten oorverdovende ruis over het publiek uit te storten of dronken van het podium af te vallen), krijgt de band op Werchter een kans zich te bewijzen voor iedereen die de band Live al een keertje te vaak heeft gezien. De band pakt deze kans met beide handen aan en geeft een sfeervol optreden weg. In de set zit dezelfde opbouw als van een typisch Mogwai-nummer. Een rustig, gelaagd begin, dat langzaam maar zeker tot een climax wordt uitgebouwd. Die climax vertaalt zich in dit optreden met de nummers 'Mogwai Fear Satan' en 'Helicon 1'.

Anouk krijgt op Rock Werchter geen B-plek, zoals op Pinkpop, maar is lachend tussen festivaltoppers Live en Muse geprogrammeerd. De Haagse rockchick is dan ook in België minstens zo populair als in Nederland. Anouk en ook haar begeleidingsband maken het waar. Anouk zorgt er met een komisch t-shirt ("Who the fuck is Mick Jagger") al springend voor dat er ook op het podium meer dan genoeg te zien is. Nummers als 'Nobody's Wife', 'Lost' en 'Girl' zijn een instant succes en worden van voor tot achter meegezongen.

Dan is het de beurt aan Muse. De drie heren blijken beter in vorm dan ooit. Onder leiding van Matthew Bellamy wordt in een geheel wit decor het beste optreden van Werchter 2006 gegeven. Naast een aantal nummers van hun nieuwe album 'Black Holes And Revelation', dat net een paar dagen uit is, laat de band vooral het beste van de afgelopen albums langskomen. Het is bijna niet te geloven wat Matthew uit z'n gitaar, piano dan wel strot weet te persen. Het mist zijn uitwerking in ieder geval niet. Binnen twee nummers is de euforie onder het publiek uitgebroken. En deze stopt niet voordat de laatste noot gespeeld is.

Na zo'n optreden is er voor The Who weinig eer meer te behalen. Toch willen Roger Daltrey en Pete Townshend er uit halen wat er (nog) in zit. Het valt in ieder geval niet tegen. De stem van Daltrey is nog prima in orde en nummers als 'Substitute', 'My generation' en 'Pinball Wizzard' gaan er nog steeds in als koek. Grappig wordt het nog even als de band probeert uit te leggen dat het nummer 'Behind Blue Eyes' niet van Limp Bizkit is. Toch is The Who op Rock Werchter niet helemaal op haar plaats (wellicht was Werchter Classic een beter idee?) en verbleekt de band gewoon in de vergelijking met Muse.